Óhreinu mótmælin hennar Bjargar Evu

Ég var að fletta í gegnum vinstri græna vefritið Smuguna og sé að þar er greinilega mikill stuðningur við allar aðgerðir mótmælenda, nánast hverju sem tekið er upp á, hvort sem það eru rúðubrot eða eldar kveiktir. Ég fór að rifja upp að ýmsir, s.s. Grímur Atlason og gott ef ekki Björg Eva sjálf, höfðu ekki nokkurn skilning á undanfara þessara mótmæla sem kom fram hjá vörubílstjórum á vormánuðum 2008. Þeir voru uppnefndir plebbar, smáborgarar og ég veit ekki hvað af sömu aðilum og hvetja nú til mótmæla.

Vörubílstjórar og aðrir minni atvinnurekendur voru örugglega þeir sem efnahagskreppan skall fyrst á og svo bættist við minni velta. Margir voru með myntkörfulán, olíuverð var gríðarlega hátt, gengi íslensku krónunnar hríðféll og þeir höfðu lengi búið við skilningsleysi stjórnvalda. Sömuleiðis kepptu vörubílstjórar á ýmsum sviðum við stórfyrirtæki sem réðu yfir gríðarlegu lánsfé.

Mótmæli vörubílstjóranna féllu í grýttan jarðveg. Ekki er heldur sýnilegur stuðningur úr þessum hópi við baráttu sjómanna gegn mannréttindabrotum á þeim.

Verður Alþingi lokað á morgun?

Nú eru þingmenn að tínast til björgunarstarfa á Alþingi eftir mánaðarlangt jólafrí. Ekki er að sjá neinar ferskar hugmyndir í farteskinu sem m.a. sést á því að engin eiginleg dagskrá er komin fyrir morgundaginn. Ríkisstjórnin hefur sýnt tregðu á að láta kjósa í vor en samt virðast störf þingsins og stjórnvalda ráðleysisleg.

Auðvitað misbýður það fólki að ekki séu HÁVÆRAR umræður á Alþingi um gjaldþrota kerfi, bæði í stjórnmálum, fiskveiðum og efnahagsmálum - að menn skuli setja púlsinn á brennivínsmál sem sofnað hefur fimm sinnum í nefnd.

Viltu áfengi í búðir?

Hún er merkileg, forgangsröðin hjá Samfylkingunni og Sjálfstæðisflokknum að vilja ræða hvort það eigi að selja áfengi í matvöruverslunum eða ekki þegar Alþingi kemur saman eftir mánaðarhlé. Áfengið er rætt þrátt fyrir að þúsundir manna mótmæli fyrir utan Alþingishúsið og upp er að komast um tugmilljarðasvikasamninga í Katar þar sem forsetinn og iðnaðarráðherra hafa verið notaðir sem leikmunir. Staðfest er að hundruð milljarða hafi streymt út úr bönkunum í vafasamar lánveitingar skömmu fyrir hrun þeirra. Enginn er yfirheyrður.

Eina fólkið sem stóð til að handtaka var 370 Sunnlendingar.

Í þessu umhverfi finna þingmenn ríkisstjórnarinnar upp á því að vilja setja brennivín í búðirnar. Ég hef ekki sterkar skoðanir á því í sjálfu sér - en tímasetningin er afleit, forgangsröðin er rennandi blaut tuska framan í almenning.

Þetta gengur ekki. 

Þingfundi haldið áfram

Þjófnaður

Nú berast svakalegar sögur út úr bönkunum, s.s. um „lánveitingar“ rétt fyrir hrun upp á rúma 100 milljarða. Fyrir þessa upphæð er hægt að byggja nýtt sjúkrahús á höfuðborgarsvæðinu auk tveggja Sundabrauta. Þessi gjörningur er ekkert annað en þjófnaður og sætir furðu að Ólafur Ólafsson skuli ekki vera kallaður í yfirheyrslu og settur í gæsluvarðhald. Í stað þess valsa kónar eins og hann inn og út úr landinu eftir að hafa komið gríðarlega háum upphæðum úr landi, úr þjóðarbúinu.

Ég hef fullan skilning á því að Bretar hafi reynt að verja hagsmuni sína með öllum tiltækum lögum - en hér rembast íslensk stjórnvöld við að líta undan til að sjá ekki hvernig menn hafa gengið um almenningshlutafélög eins og eigin sparibauk.

Hundruð milljarða millifærðir á reikninga erlendra félaga

Framsókn forðast fortíðina

Sigmundur segir sérstakt að framsóknarmenn vilji hann sem formann þar sem hann sé ekki einu sinni skráður í flokkinn. Hann segist ekki vera á leiðinni í pólitík sem stendur.

Með kjörinu lýsa flokksmenn miklu vantrausti á þá sem hafa unnið í flokknum um lengri tíma og eru þá tengdari spillingarmálum fortíðarinnar, s.s. kvótakerfinu, einkavinavæðingu bankanna og einkavæðingu ríkisfyrirtækja. Í rauninni tók Sigmundur, nýr formaður, undir það vantraust í fréttatímum kvöldsins með þeim orðum að með því að velja nýjan mann til forystu veldu flokksmenn að sýna traust sem muni gera öðrum í samfélaginu frekar kleift að treysta flokknum.

Sigmundur kjörinn formaður

Bandaríkjamenn hvetja Ísrael áfram

Ég á þess kost að fylgjast með fréttum á arabísku sjónvarpsstöðvunum Al Jazeera í Doha og Press TV. Sömuleiðis hef ég af og til fylgst með engilsaxnesku fréttastöðvunum eins og BBC. Það verður að segjast eins og er að maður á erfitt með að fylgjast með þessari grimmd þegar börnum og saklausu fólki er slátrað í stórum stíl af fólki sem maður hefði haldið að ætti að sýna meiri miskunn í ljósi þess að það eru ekki nema nokkrir áratugir síðan gyðingar bjuggu við ofsóknir.

Í byrjun átakanna mátti sjá samúð hjá BBC með málstað Ísraelanna en nú finnst mér eins og Tjallanum sé nóg boðið. Nú þegar þrjár vikur eru liðnar frá því að hernaðaraðgerðir byrjuðu taka Bandaríkjamenn upp á því, núna rétt í þessu, að skrifa minnisblað þar sem þeir sýna aðgerðum Ísraelsmanna skilning og nánast hvetja þá áfram. Sérstaklega er tíunduð nauðsyn þess að stöðva flæði vopna inn á Gaza-svæðið en maður hefði haldið að skilaboð ábyrgra stjórnvalda í Bandaríkjunum hefðu verið að slíðra sverðin með öllu.

Það verður nógu fróðlegt að vita hvernig Obama tekur á þessu í næstu viku.

Einar Kristinn styðst enn við kerlingabækurnar sem hann gagnrýndi

Það eru vissulega gleðitíðindi að þorskveiðar skyldu vera auknar en sérkennilegt að aukningin skuli einungis vera 30 þúsund tonn.  Í rökstuðningi sjávarútvegsráðherra er vitnað í þær kerlingabækur sem hafa verið notaðar við „uppbyggingu“ þorskstofnsins síðasta eina og hálfa áratuginn. Aðferðin að veiða minna til að veiða meira seinna hefur einfaldlega sýnt sig að gengur ekki upp. 

Það er óneitanlega furðulegt að Einar Kristinn Guðfinnsson taki ekki þessar kerlingabækur reiknisfiskifræðinnar til endurskoðunar í ljósi árangursleysisins við uppbyggingu þorskstofnsins, efnahagsástandsins og síðast en ekki síst þess að Einar K. var sjálfur gagnrýnandi veiðiráðgjafarinnar áður en hann settist í stól sjávarútvegsráðherra.

Viðbótin skilar 10 milljörðum

Rúmlega leikskólamenntað barn gat séð fram á þrot kerfisins

Í frétt Morgunblaðsins í dag á bls. 4 kemur fram að besta fiskveiðistjórnunarkerfi í heimi er komið í þrot og að fyrirsjáanlegt sé að verð á aflaheimildum lækki um 80%. Þetta þýðir ekkert annað en að fiskiveiðistjórnunarkerfið sem Sjálfstæðisflokkurinn og sérfræðingar Háskóla Íslands hafa breitt út um heimsbyggðina sem fagnaðarerindi er gjaldþrota.

Þetta kemur mér ekki á óvart enda er ég orðinn kjaftloppinn af að tala um það sem hvert barn með rúmlega leikskólamenntun hefði átt að sjá að gengi ekki upp. Reyndar tel ég víst að raunhæf lækkun á aflaheimildum sé ekki 80 heldur 90% - ef útgerðarfyrirtæki eru rekstrarhæf yfirleitt. 

Gefum okkur spútnikkútgerð, sérstaklega vel rekna, sem fær 300-kall á kílóið og að framlegð hvers kílós sé upp á 20% - þá hefur hún 60 kr. af kílóinu til að greiða vexti og afborganir af aflaheimildinni, fyrir leyfið til að veiða fisk. Þá er vonlaust að ætla að greiða vexti og afborganir af þúsundkallinum með 60-kallinum sem útgerðin gefur af sér.

Vonandi hætta ráðamenn þessari vonlausu afneitun og viðurkenna fyrirliggjandi staðreyndir og sömuleiðis að „uppbyggingar- og friðunarstefna“ hefur ekki gengið upp og getur ekki gengið upp.

Það hlýtur að vera augljóst öllum sem setja sig inn í málin.

Er Helgi Laxdal málefnalegur?

Ég veit að það er mikið á lesendur lagt að fara í gegnum þrjár greinar á einu bretti. Þær hafa þó allar birst í Morgunblaðinu að undanförnu þannig að þeir sem hafa lesið þær þar hafa nokkurt forskot.

Helgi Laxdal skrifaði grein um fiski- og veðurfræði sem var birt 30. desember. Svargrein mín birtist 7. janúar og í gær svargrein hans við þeirri grein minni. Og nú spyr ég: Er Helgi Laxdal málefnalegur?

Af fiski- og veðurfræði

Helgi Laxdal skrifar um aðferðafræði við stofnstærðarmælingar

 

Helgi Laxdal

Helgi Laxdal skrifar um aðferðafræði við stofnstærðarmælingar: "Það að auka aflaheimildir á grundvelli skoðana, jafnvel mætustu manna, mun svipta okkur þeim trúverðugleika sem umhverfismerkið bæði á og mun færa okkur."

 

ÞAÐ ætti öllum að vera ljóst að grunnur hinnar svokölluðu fiskifræði sjómannsins og þeirrar fiskifræði sem kennd er í háskólum heimsins og er viðurkennd sem forsenda ákvarðana um sjálfbæra nýtingu nytjastofna, fara ekki saman enda byggja þær á sitt hvorum forsendunum.

Fiskifræði sjómannsins byggist á reynslu þeirra sem eru á miðunum hverju sinn í, skráðri í einhverjum tilfellum en oftar geymd í minni viðkomandi. Í sumum tilfellum er um að ræða staðbundna þekkingu en í öðrum þekkingu þeirra sem stunda sjóinn, allt umhverfis landið, á öllum tímum árs.

Ekki ætla ég að draga í efa þekkingu þeirra manna á miðunum umhverfis landið sem gert hafa sjómennsku að ævistarfi sínu. Vandinn er m.a. sá að við lifum á tímum örra breytinga þar sem bæði fiskileitartæki og veiðarfæri verða stöðugt fullkomnari og stuðla því að auknum afla þrátt fyrir óbreytta fiskigengd. Af því leiðir að ef nýta á almennar aflaupplýsingar sem grunn að ákvarðanatöku um leyfðan hámarksafla úr einstökum veiðistofnum þarf fyrst að meta að hve miklu leyti aflaaukningin er tilkomin vegna endurbættra veiðarfæra og/eða fiskileitartækja.

Takist það þarf að koma upplýsingunum í búning vísindanna svo að þær nýtist í þeim upplýsingagrunni sem nútímafiskifræði byggir ákvarðanir sínar á.

Þá fyrst verður fiskifræði sjómannsins gjaldgeng þegar kemur að ákvörðunum um heildarafla úr helstu nytjastofnunum hér við land.

Það á engum að dyljast sem velt hafa þessum málum fyrir sér að sú aðferðafræði að krefjast þess af ráðherra að hann heimili aukinn afla á grundvelli þess að einhverjir sjómenn fullyrði að það sé miklu meira af þessari eða hinni fisktegundinni í landhelginni en tölur fiskifræðinga gefa til kynna, mun aldrei ganga eftir af fjölmörgum ástæðum.

Ein þeirra er að við höfum gefið það út opinberlega að við stundum sjálfbærar fiskveiðar a.m.k. úr þeim fiskistofnum sem við höfum fulla stjórn á innan landhelginnar; því til staðfestu erum við að taka upp íslenskt umhverfismerki sem framleiðendur fiskafurða úr þessum stofnum geta auðkennt sína vöru með.

Það að auka aflaheimildir á grundvelli skoðana, jafnvel mætustu manna, mun svipta okkur þeim trúverðugleika sem umhverfismerkið bæði á og mun færa okkur. Þess vegna, af þeirri ástæðu einni, getur ráðherra ekki tekið ákvörðun um aukinn afla nema að baki henni séu óumdeildar fiskifræðilegar forsendur. Þannig er þetta bara hvort sem okkur líkar það betur eða verr.

Með hliðstæðum rökum gæti veðurklúbburinn á Dalbæ í Ólafsfirði krafist þess af veðurstofustjóra að hann taki tillit til álita klúbbsins þegar hann birtir spár stofnunarinnar a.m.k. fyrir viðkomandi svæði.

Í þessu máli liggur það alveg ljóst fyrir að til þess að bæði fiskifræði sjómannsins og veðurfræði þeirra Dalbæinga, sem ég geri síður en svo lítið úr, nýtist þegar ákvarðanir eru teknar hvort heldur er á sviði veður- og/eða fiskifræði þarf hún að hafa yfirbragð sem fellur að rannsóknum viðkomandi fræðinga.

Sú leið að halda uppi stöðugu orðaskaki um vanhæfi fiskifræðinganna til þess að meta afkastagetu einstakra fiskistofna mun engu skila, frekar en verið hefur, nema þá enn einni staðfestingunni á gagnsleysi þess málatilbúnaðar.

Að mínu mati eru verkefnin framundan að átta sig á því hvort sé, og þá með hvaða hætti, hægt er að nýta þekkingu sjómannsins til frekari glöggvunar á lífríki sjávarins. Einu jákvæðu teiknin sem komið hafa fram að undaförnu er ákvörðun Síldarvinnslunnar í Neskaupstað um að búa tvö uppsjávarveiðiskip fyrirtækisins leitartækjum, sömu gerðar og Harfó notar til þess að mæla heildarmagn uppsjávarfiska þegar stofnstærð viðkomandi tegundar er ákveðin. Með þessum viðbótartækjum á að vera hægt að koma í veg fyrir mismunadi mat sjómanna og Hafró á t.d. heildarmagni loðnu á veiðislóðinni á hverjum tíma en það hefur trúlega ekki farið framhjá nokkrum manni, sem lætur sig þessi mál varða, að oft á tíðum hefur staðið yfir mikið og langvinnt orðaskak á milli einstakra skipstjóra loðnuskipanna og Hafró um hversu mikið af loðnu sé í þessari eða hinni loðnutorfunni. Vonandi fækkar þeim árekstrum með þessum viðbótartækjum.

Engu að síður verður að nást sátt um þessar rannsóknir á milli sjómanna og Hafró. Það gengur einfaldlega ekki að sú rödd fái hlustun sem heldur því fram að Hafró falsi upplýsingar til þess eins af hafa tekjur af sjómönnum og íslensku samfélagi.

Ég hef oft velt því fyrir mér af hvað hvötum Hafró ætti að gera slíkt og það verður að segjast eins og er að mér er ekki nokkur leið að finna þeim hvötum stað.

Mín skoðun er miklu frekar sú að ef um vafa er að ræða, hvað varðar túlkun upplýsinga, þá sé hann frekar nýttur til aukningar en samdráttar að svo miklu leyti sem vísindin heimila slíkt. Sú skoðun helgast fyrst og síðast af því að mér er ekki nokkur leið að átta mig á því hvaða hvatir reka fiskifræðinga til þess að kynna þjóðinni lakara ástand fiskistofna en það er í raun og veru á hverjum tíma. Hver getur stutt slíka ákvörðun vitrænum rökum?

Höfundur er vélfræðingur.

 

Hér er svar mitt frá 7. janúar 2009:

Formaður Fiskifélagsins skammar sjómenn

Sigurjón Þórðarson er ósáttur við skoðanir formanns Fiskifélags Íslands

 

Sigurjón Þórðarson

Sigurjón Þórðarson er ósáttur við skoðanir formanns Fiskifélags Íslands: "Væri ekki nær að Fiskifélagið færi málefnalega og með opnum hug í gegnum þá gagnrýni sem fiskveiðiráðgjöfin hefur sætt?"

 

ÍSLENSKT þjóðarbú sárvantar erlendan gjaldeyri til þess að endar nái saman og hægt sé að standa við nýfengnar byrðar þjóðarbúsins vegna fádæma gáleysis stjórnvalda gagnvart fjárglæfrum örfárra auðkýfinga. Það er skylda ábyrgra aðila í samfélaginu að leita logandi ljósi að auknum tekjum fyrir þjóðarbúið. Sú leið sem blasir við er að nýta betur sjávarauðlindina enda eru veigamikil rök fyrir því að hægt sé að veiða mun meira úr nytjategundum hér við land, s.s. þorski og síld. Í ár stefnir í minnsta þorskafla við Íslandsstrendur í 100 ár þrátt fyrir að hér hafi verið í notkun kerfi sem í upphafi átti að skila þjóðarbúinu stöðugum afla sem væri liðlega þrefalt meiri en þau 130 þúsund tonn sem ætlað er að sækja á land á núverandi fiskveiðiári. Öll rök hníga sömuleiðis að því að rétt sé að auka síldveiðar en fréttir berast af því að hafnir séu fullar af síld og að hún sé í einhverjum mæli sýkt af sníkjudýri. Í stað þess að veiða síldina og vinna verðmæti úr henni grípur sjávarútvegsráðherra til sérstakrar friðunar á henni.

Margir þeir sem hafa atvinnu af því að veiða fisk hafa veigamiklar efasemdir um skynsemi þeirra hafta sem lögð eru á veiðar og ganga út á að veiða minna til þess að geta veitt meira seinna. Sjómenn og fleiri hafa séð að þetta seinna hefur ekki komið, heldur bara enn meiri niðurskurður á aflaheimildum.

Reyndar hefur sú aðferð að skera niður veiðar á þorski til þess að byggja upp þorskstofn hvergi í heiminum gengið eftir, heldur hefur þvert á móti sýnt sig að þar sem veitt hefur verið vel ríflega umfram ráðleggingar reiknifiskifræðinga, s.s. í Barentshafinu og við Færeyjar, hefur það síður en svo leitt til minnkandi veiða úr viðkomandi fiskistofnum. Reiknifiskifræðingar – sem enn reyna að reikna út afla komandi ára þar sem eina breytan sem að þeirra mati skiptir einhverju máli er veiðin sjálf – endurskoða stöðugt reiknikúnstir sínar þegar dæmið gengur ekki upp, og gerðu það t.d. um síðustu aldamót þegar því var haldið haldið fram að stofninn hefði í raun verið miklu minni en fyrri mælingar gerðu ráð fyrir og nú í haust þegar mælingar sýndu að stofninn hefði vaxið óeðlilega mikið!

Helgi Laxdal, fomaður Fiskifélags Íslands, birti grein í Morgunblaðinu nú um áramótin þar sem hann gerði lítið úr sjónarmiðum sjómanna. Þeir hafa að vonum efasemdir um ráðgjöf sem ekki hefur skilað neinu. Helgi Laxdal taldi að álíka mark ætti að taka á sjónarmiðum sjómanna og tómstundagamni klúbbfélaga á elliheimili norður í landi við að spá í veðrið.

Þetta sjónarmið formanns Fiskifélags Íslands er stórfurðulegt þar sem ekkert er eðlilegra en að hafa ríkar efasemdir um aðferðir og spár reiknifiskifræðinga rétt eins veðurfræðinga ef spárnar ganga aldrei eftir.

Formaður Fiskifélags Íslands veður villu og reyk þegar hann telur í grein sinni að rökstuddar efasemdir um skynsemi þess að nota togararall Hafrannsóknastofnunar snúist um að margur telji stofnunina stunda falsanir á gögnum. Efasemdirnar snúast fyrst og fremst um aðferðafræðina og túlkun þeirra gagna sem er aflað. Margir sjómenn efast mjög um marktækni þess að meta breytingar á stofnstærð þorsks með því að toga á sömu slóðum ár eftir ár þar sem líkurnar á að umhverfisaðstæður séu eins á milli ára eru engar. Breytingar eru á hitastigi, straumum, útbreiðslu, æti og fleiri umhverfisþáttum sem hafa veruleg áhrif á hvar von er á að finna fisk. Margir líffræðingar efast sömuleiðis um réttmæti á túlkun þeirra gagna og útreikninga sem ráðgjöf Hafró byggir á, s.s. að svonefndur náttúrulegur dauði (dauði af öðrum völdum en veiðum) sé 18% fasti af stofnstærð. Reyndar sýna útreikningar Hafró sjálfir á áti hvala á þorski hér við land að hrefnan ein hámar í sig tvöfalt það magn sem heilög reiknilíkön ætla að farist af öðrum völdum en veiðum. Það rekst því hvað á annars horn í þessum útreikningum sem gefur sterklega til kynna að bæði náttúrulegur dauði og stofnstærð þorsksins sé vanmetið.

Það er ómögulegt að átta sig á því hvaða hvatir ráða því að formaður Fiskifélags Íslands skuli ráðast með svo ómálefnalegum hætti að sjómönnum og öðrum sem hafa vel rökstuddar efasemdir um vafasama ráðgjöf. Væri ekki nær að Fiskifélag Íslands færi málefnalega og með opnum hug í gegnum þá gagnrýni sem fiskveiðiráðgjöfin hefur sætt?

Höfundur er líffræðingur.

 

Loks er hér svar Helga sem birtist í gær:

Sigurjóni Þórðarsyni svarað

Helgi Laxdal skrifar í tilefni greinar í Mbl.

 

Helgi Laxdal

Helgi Laxdal skrifar í tilefni greinar í Mbl.: "Hvergi kom fram hjá mér að fiskifræðin sem fræðigrein væri komin að endimörkum í sinni þekkingarleit, veit raunar ekki um neina fræðigrein sem svo langt er komin."

 

SIGURJÓN Þórðarson, líffræðingur og fyrrverandi alþingismaður sendir mér tóninn í grein sem hann ritaði í Morgunblaðið 7. janúar sl. sem ég hef nokkrar athugasemdir við. Fyrir það fyrsta ritaði ég greinina sem Sigurjón vitnar í, ekki í nafni Fiskifélags Íslands (FÍ); því síður í nafni formanns FÍ og veit ekki til þess að það stöðuheiti sé til innan félagsins. Ég ritaði greinina í eigin nafni og tel mig hafa fullt leyfi til þess og ber því einn ábyrgð á efni hennar.

Veittist ég ekki að sjómönnum á nokkurn hátt, þvert á móti fullyrti ég að þeir byggju yfir mikilli þekkingu á lífríki hafsins umhverfis landið; en til þess að sú þekking nýttist yrði að koma henni í umbúðir sem samrýmdust þeirri fiskifræði sem notuð er, til þess að skilgreina sjálfbærar veiðar og ákvarða heildarafla úr hinum ýmsu veiðistofnum. Þ.e. hér er ekki frekar en endranær hægt að bera saman epli og appelsínur. Ég sagði líka að framtíðarverkefnið væri að tengja þessa tvo fræðaheima saman til hagsbóta fyrir land og þjóð.

Minnist ég þess ekki að hafa vikið einu orði að rannsóknaaðferðum Hafró enda hef ég litla þekkingu á þeim. Staðreyndin er einfaldlega sú að þær fiskifræðilegu rannsóknir sem hér eru stundaðar eru viðurkenndar af alþjóðasamfélaginu á þessu sviði og við nýtum grimmt álit og rannsóknir okkar fiskifræðinga þegar við stöndum í deilum við aðrar þjóðir um nýtingarrétt úr hinum ýmsu deilistofnum. Hef ég setið nokkra fundi um nýtingu deilistofna og minnst þess ekki að á þeim fundum hafi verið teflt fram áliti mætra sjómanna um nýtingarþol stofnanna. Þar hefur alltaf verið telft fram rannsóknarniðurstöðum okkar fiskifræðinga. Hvergi kom fram hjá mér að fiskifræðin sem fræðigrein væri komin að endimörkum í sinni þekkingarleit, veit raunar ekki um neina fræðigrein sem svo langt er komin. Því síður hafði ég eitthvað við það að athuga að störf fiskifræðinga væru gagnrýnd; þeirra störf eru ekki, frekar en störf annarra, hafin yfir gagnrýni. Mér aftur á móti finnst það ekki málefnaleg gagnrýni sem byggist á því að fiskifræðingar falsi tölur til þess eins að hafa verðmæti af landi og lýð.

Að loknum lestri greinar Sigurjóns Þórðarsonar, líffræðings og fyrrverandi alþingismanns, skil ég betur en áður af hverju afköst Alþingis virðast í öfugu hlutfalli við allar ræðurnar sem þar eru fluttar.

Höfundur er vélfræðingur.

Ég stend við mitt og spyr enn: Er Helgi Laxdal málefnalegur?

Falsspámennirnir í háskólunum

Hún kom mér ekki á óvart, greining Ingólfs Arnarssonar á íslenska fiskveiðistjórnunarkerfinu sem Magnús Þór endursegir á heimasíðu sinni í dag. Niðurstaða Ingólfs er í stuttu máli sú að kerfið sé gjaldþrota og verðlagning á veiðiheimildum hafi ekki með nokkru móti getað staðið undir sér.

Fyrir nokkrum árum stóð ég fyrir opnum fundi í Háskólanum á Bifröst þar sem ég fór yfir háa verðlagningu kvótans, helstu kostnaðarliði í útgerð og tekjur af veiðum. Niðurstaða mín þá var að dæmið gæti aldrei gengið upp, og vel að merkja, þá var verðlagningin á kvótanum helmingi lægri en þegar hún fór í hæstu hæðir.

Enginn fundarmanna dró í efa forsendur útreikninganna, ekki heldur reikninganna en samt sem áður varð niðurstaða einlægra kvótasinna að þetta væri ekki svona. Niðurstaðan sem þjóðin horfir upp á þessa dagana er því miður „svona“, við sitjum uppi með útgerðarfyrirtæki sem vilja að þjóðin borgi lánin sem tekin voru til að borga fyrir veiðiheimildir sem stjórnvöld veittu sumum í kringum árið 1990 án endurgjalds.

Það undarlegasta af öllu er að spillt stjórnvöld ljá máls á því að afskrifa skuldir og halda áfram með óbreytt kerfi.

Þegar maður horfir til baka og veltir fyrir sér hvers vegna ungt fólk sem hafði dæmin fyrir framan sig og var í viðskiptafræðinámi og í háskóla að tileinka sér gagnrýna hugsun skuli ekki hafa vaknað í meira mæli verður maður að átta sig á að áróðurinn með bullkerfinu var ógurlegur. Krakkarnir fengu áróðurinn um hagkvæmni kerfisins beint í æð úr Morgunblaðinu við morgunverðarborðið. Sumir slysuðust í ungliðahreyfingar stjórnmálaflokkanna þar sem messað var um árangur og hagkvæmni kerfisins, jafnvel í landshlutum sem voru brunarústir einar eftir framgang kerfisins. „Ábyrgir“ stjórnmálaleiðtogar, eins og Halldór Ásgrímsson, Davíð Oddsson, Geir Haarde og Ingibjörg Gísladóttir, þvældu um stöðugleika og hagkvæmni kerfisins. Í háskólum héldu hagfræðideildir uppi linnulausum ómerkilegum áróðri um ábyrgð, hagkvæmni og skilvirkni kerfisins.

Falsspámenn eins og Ragnar Árnason héldu ráðstefnur með erlendum aðilum þar sem kerfi mannréttindabrota var blessað í bak og fyrir.

Í fyrra var síðasta tillaga Hagfræðistofnunar Háskóla Íslands sú að hætta þorskveiðum í nokkur ár því að þjóðarbúið stæði svo afskaplega vel og þess vegna væri rétti tíminn til að hætta tímabundið þorskveiðum og vona að í kjölfarið staflaðist þorskurinn upp á miðunum eins og vörur í pakkhúsi.

Merkilegt er núna að engin rödd berst úr háskólunum eða úr ráðandi stjórnmálaflokkum um að tímabært sé að endurskoða þessa vitleysu - nema hin einangraða rödd Kalla Matt.