Kvótakerfið, Helgi Áss og Morgunblaðið

Tækifæri er til að taka undir með leiðaraskrifum Morgunblaðsins í gær þar sem skrifað er Um orðhengilshátt lögfræðinga.

Réttara væri þó væntanlega að segja að leiðaraskrifari Morgunblaðsins hafi séð ástæðu til að taka undir með mér, enda skrifaði ég um sama efni á mánudag – Keypt vísindi í Háskóla Íslands!

Hvað sem því líður er ljóst að Helgi Áss er á vafasamri braut.

Kvótakerfið hefur leitt til þess að það ríkir mikið ósætti um nytjastofna á Íslandsmiðum. Að auki hefur kerfið getið af sér gríðarlega óánægju og ósætti og forræðið hefur færst yfir á hendur útvalinna einstaklinga. Ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknar hefur búið til kvótakónga sem í kjölfarið ráða lögum og lofum og stjórna framtíð heilu bæjarfélaganna.

Í umfjöllun minni um grein Helga sagði ég: Rökstuðningur fræðimannsins er afar veikur. Í leiðara Morgunblaðsins um sömu grein segir: Hvers konar vitleysa er þetta?

Ég sagði: Aðalatriðið er að kerfið virkar ekki. Um orð Helga segir Morgunblaðið: Þetta er furðulegur málflutningur.

Ég hlýt að fagna því að málflutningur Frjálslynda flokksins skuli fá náð fyrir augum Morgunblaðsins þótt þess sé hvergi beint getið. Kannski skiptir ekki máli hvaða leið er farin að sannleikanum. En mér finnst ástæða til að halda þessu til haga.

Mjög jákvætt - Hamingjuóskir frá gömlum Neistamanni

Það er glæsilegt að fá sundlaug í Hofsós  en það er skilyrði þess að efla ferðaþjónustuna á Hofsósi.  Nú er um að gera að virkja Ingibjörgu, Lilju og Baltasar í að berjast fyrir því að Hofsósingar fái að nýta nálæg fiskimið sér framfærslu.

 

Sigurjón

Færa íbúum Hofsóss og nágrennis sundlaug

Hvers vegna á íslenskur almenningur að blæða?

Hvað ætli íslenskir skattborgarar séu þegar búnir að borga mikið með strandinu? Þetta sýnir bara hvað íslenska mengunarlöggjöfin er veik. Sá sem ber ábyrgðina eða tryggingaraðili hans ætti að standa straum af kostnaðinum.

Stefnt að því að selja Wilson Muuga í brotajárn

Margt merkilegt á Akureyri

Síðan ég afréð að fara í framboð í Norðausturkjördæminu hafa orðið talsverðar breytingar á mínum högum.  Ég hef flutt mig set úr hinum fagra Skagafirði og til höfuðstaðar Norðurlands, Akureyrar.

Hér á Akureyri er ein besta sundlaug á landinu og á þeim stutta tíma sem ég hef búið hér þá hafa veðurguðirnir sýnt hin ýmsu tilbrigði.  Allt frá blíðskaparveðri og í hífandi rok sem fletti klæðningu ofan af húsum nágranna.

Eitt af því sem mér finnst vera mjög merkilegt hér á Akureyri er rekstur sjónvarpsstöðvarinnar N4 sem er flytur m.a. fréttir af Eyjafjarðarsvæðinu. Sjónvarpsstöðin virðist ganga ágætlega og er það umhugsunarefni að á sama tíma virðist sem RÚV eigi fullt í fangi með að reka svæðisútvarp á landsbyggðinni þrátt fyrir að fá vel á þriðja milljarða árlega í afnotagjöldum til þess að standa undir rekstri sínum.

 

 

Dýr loforð sem bitnuðu á ungu fólki - í upphafi skyldi endinn skoða

Fyrir síðustu alþingiskosningar fór Framsóknarflokkurinn mikinn í að lofa ungu fólki 90% láni til þess að auðvelda því kaup á sinni fyrstu íbúð.

Af málflutningi framsóknarmanna og auglýsingaglysi mátti helst ráða að mesta gæfa sem hent gæti ungt fólk væri að taka 90% lán til húsnæðislána.

Vel má efast um að skilaboðin sem haldið var að ungu fólki hafi verið uppbyggileg, þ.e. að lausnin væri að taka hærra og „hagstæðara“ lán í stað þess að ástunda ráðdeild og sparnað.

Í Morgunblaðinu birtist þann 15. mars sl. mjög góð fréttaskýring eftir Grétar Júníus Guðmundsson þar sem hann gerði grein fyrir því að greiðslubyrði lána þeirra sem eru að kaupa íbúð í fyrsta sinn hafi aukist um allt að 57% frá vormánuðum 2004. Það hefur gerst vegna þess að fasteignaverð hefur rokið upp í verði.

Það er því óhætt að fullyrða að það er orðið miklum mun erfiðara fyrir ungt fólk að eignast sína fyrstu íbúð en var áður en Framsóknar- og Sjálfstæðisflokkur fóru í meiriháttar breytingar á húsnæðislánakerfinu sem fólu það í sér að hækka lánshlutfall lána af fasteignaverði í 90% og hækka lánsfjárhæð.

Ríkisstjórnarflokkarnir viðurkenndu á borði að þessi hækkun á lánum Íbúðalánasjóðs hefðu verið mistök þegar lánsfjárhlutfallið var lækkað í júní sl. – en síðan var það hækkað á ný nú í aðdraganda kosninga.

Það er ekki hægt að skella allri skuldinni af þessum verri kjörum unga fólksins á hækkað lánsfjárhlutfall heldur kemur fleira til, þensla, fólksflutningar af landsbyggðinni og óheft aðstreymi útlendinga til landsins sem hefur kallað á meiri eftirspurn eftir íbúðarhúsnæði. Þessir þættir hafa allir áhrif til þess að auka eftirspurnina og hækka verð á húsnæði.

Við eigum að læra af þessari reynslu og forðast aðgerðir sem valda ójafnvægi og þenslu eins og ríkisstjórnin valdi og leiddu til 60% hækkunar á húsnæðisverði á þriggja ára tímabili. Það er ekki hægt að kalla þetta neinu öðru nafni en kollsteypu.

Það er rétt að móta heildarstefnu til framtíðar sem hefur í för með sér aukið framboð á lóðum til byggingar íbúðarhúsnæðis og eflingar leigumarkaðar samhliða því að bjóða ungu fólki hagstæðari lán.

Keypt vísindi í Háskóla Íslands!

Það er athyglisvert að lesa grein eftir Helga Áss Grétarsson lögfræðing í Morgunblaðinu í dag.  Helgi Áss er í rannsóknarstöðu við Háskóla Íslands í auðlindarétti en staðan er greidd af Landssambandi íslenskra útvegsmanna sem hefur ekki farið dult með að rétt sé að koma fiskveiðiauðlindum landsmanna í einkaeign.  Það kom ekki á óvart að kostaði fræðimaðurinn skyldi reka áróður fyrir einkaréttarfyrirkomulaginu þrátt fyrir að Kristín Ingólfsdóttir rektor hafi einhverju sinni haldið því fram  að LÍÚ hefði ekkert að gera með niðurstöður Helga. Hið gangstæða sannaðist þó í  grein Morgunblaðsins þar sem sést að Háskóli Íslands slær ekki á höndina sem gefur.

Í aðkeyptum hugmyndum fræðimannsins kemur fram það viðhorf að það geti jafnvel orðið tilefni frekara ósættis ef tryggt verði að fiskveiðiauðlindin verði um aldur og ævi eign íslensku þjóðarinnar, í stað þess að vera einkaeign.  

Rökstuðningur fræðimannsins er afar veikur og fer hann vítt og breitt í tíma og rúmi til þess að rökstyðja að launagreiðendur sínir skuli fá að eignast auðlindir Íslendinga. Helgi leitar sumsé aftur til landnámsaldar á Íslandi og síðan enn lengra aftur, til Rómaríkis.  

Þetta væri auðvitað gott og blessað ef kostaði fræðimaðurinn véki nokkrum orðum að því að Héraðsdómur Reykjavíkur hefði nýlega komist að því að veiðiheimildir væru ekki varðar af eignarréttarákvæði stjórnarskrárinnar, þ.e. 72. grein.

Það gefur auga eið að ekki getur myndast eignarréttur í auðlind þó svo að ríkið hafi úthlutað stórum hluta af aflaheimildum fyrir rúmum 20 árum þar sem að frá því að fyrst var úthlutað hafa farið fram margvíslegar endurúthlutanir á sömu aflaheimildum, svo sem í formi byggðakvóta.  Einnig má nefna að úthlutun á veiðiheimildum fór ekki einungis eftir aflareynslu viðkomandi útgerðar heldur komu mörg sjónarmið til, svo sem skipstjórakvótar og sérstök úthlutun eftir landshlutum.

Aðalatriðið er að kerfið virkar ekki og þess vegna eiga ábyrgir stjórnmálamenn að leita leiða út úr kerfinu sem allra fyrst. 

Stórfurðuleg yfirlýsing Margrétar Sverrisdóttur

25. mars 2007 15:52

Ég fæ ekki nokkurn botn í yfirlýsingu Margrétar Sverrisdóttur í viðtali á Rás 2 í gær þar sem hún fullyrti að hún hefði verið búin að ákveða að segja sig úr Frjálslynda flokknum þó svo að hún hefði unnið kosningu um varaformannsembættið.  Þetta sagðist hún hafa ákveðið eftir að hafa horft yfir salinn þar sem flokksbundið fólk í Frjálslynda flokknum sat. 

 

Hún fór sem kunnugt er úr flokknum eftir að hafa tapað fyrir Magnúsi Þór Hafsteinssyni.

Þessi afstaða Margrétar Sverrisdóttur lýsir mikilli vanvirðingu gagnvart þeim sem hana kusu á Landsþingi Frjálslynda flokksins.  Skýringin á þessari ákvörðun sinni var að sjálfsvirðingu Margrétar Sverrisdóttur var misboðið. 

Mikil er virðing Margrétar.

Birting greina í Morgunblaðinu

Í kvöld þá dundaði ég mér við m.a. að svara grein Jónasar Bjarnasonar efnaverkfræðings, en hann skrifar grein í Morgunblaðið í dag þar sem hann vekur athygli á pistli sem ég flutti á Útvarpi Sögu á þriðjudaginn var. 

Við Jónas erum sammála um ýmislegt, s.s. að kvótakerfið sé mjög vont, en okkur greinir á í veigamiklum atriðum um áhrif veiða á erfðir fiska.  Ég verð að viðurkenna það að ég skil oft á tíðum lítið í röksemdafærslu efnaverkfræðingsins þrátt fyrir að ég telji mig hafa góðan grunn í stofnerfðafræði.

Það sem ég fór að velta fyrir mér var forgangsröðun Morgunblaðsins á birtingu innsendra greina þar sem grein eftir mig um húsnæðismál hefur beðið frá því 15. mars sl. á meðan grein Jónasar um pistil minn þann 20. sl. á Útvarpi Sögu hefur greinilega verið sett í algjöran forgang.

Það verður fróðlegt að fylgjast með því hvenær ritstjóri Morgunblaðsins sér ástæðu til þess að birta svar mitt við grein Jónasar sem hann fær sent á morgun.

Bókmenntir og stjórnmál

Ég hlýddi á áhugaverðan fyrirlestur Jóns Karls Helgasonar í Amtbókasafninu á Akureyri í kvöld undir yfirskriftinni Þýðing, endurritun, ritstuldur. 

Umræðuefnið var Hvenær stelur maður ritgerð og hvenær ekki? Fyrirlesturinn var hinn áhugaverðasti og var víða borið niður í efnisleit við að svara því hvar línan lægi á milli endurritunar og ritstulds og var rökstuðningur hinn fjölbreyttasti.  Vísað var m.a. til þess að Hannes Hólmsteinn hafi gripið til sambærilegra varna og heimsfrægur ritþjófur brá fyrir sig, þ.e. að skrifin væru ekki doktorsritgerð. Á hinn bóginn var bent á að lögin gerðu ekki greinarmun á ritstuldi eftir því hvort um væri að ræða fræðirit eða skáldskap.

Niðurstaðan var þó sú að það væri ekki nægjanlegt að láta greipar sópa um ritverk annarra þó svo að það væri getið um heimildir og jafnvel þó svo að heimildirnar væru 1627.

Ég hef oft á tíðum velt því fyrir mér hvort það sé sanngjarnt að fjalla um Hannes Hólmstein Gissurarson sem hlutlausan fræðimann en hann var ráðinn í stöðu við Háskóla Íslands á flokkspólitískum forsendum en alls ekki fræðilegum. 

Ég er ekki viss um að Hannes Hólmsteinn sem nú þarf að standa reikningsskil skrifa sinna í Hæstarétti gefi mikið fyrir það að fræðin og vísindin séu að öllu leyti óháð eins og fram kemur í grein hans í Fréttablaðinu í haust.

Áhrif hvalveiða á þorskveiði - Einar Kristinn á villigötum

Ég er fylgjandi hvalveiðum en ég efast stórlega um að veiðar á langreyði skipti nokkru einasta máli fyrir mögulegan þorskafla á Íslandsmiðum eins og Einar Kristinn Guðfinnsson hefur gefið í skyn. 

Ef menn trúa því að hvalastofnar hafi áhrif þá ætti að einbeita sér að því að drepa tannhvali og hrefnu sem éta fiska. Hitt er svo annað mál að umræða um fiskveiðistjórn og hvalveiðar byggist oft á tíðum á miklum ályktunum út frá veikum grunni. 

Það er ekki fyrsta sinn sem það er gert og minnir mig að Bjarni Sæmundsson hafi minnst á það í bók sinni um fiskifræði að sjómenn hafi talið að með auknu drápi á hvölum hafi fiskgengd minnkað þar sem hvalurinn hrakti fiskinn nær landi þar sem íslenskir sjómenn á opnum róðrarbátum gátu fangað þá. 

Það sem mér finnst áhugavert við þessa umfjöllun um að hvalurinn sé að éta frá okkur allan afla er að í öllum þessum stærðfræðiæfingum er ljóst að áhrif veiða mannsins á fiskistofna eru ofmetin.

Í útreikningum gef ég mér hve mikill hluti af æti hrefnunnar er fiskur en í rannsókn sem fram fór í sumar fyrir norðan land kom í ljós að fiskur var 57% af fæðu hrefnu en ef sú er raunin er hrefnan við Ísland að éta milljónir tonna af fiski árlega. 

Það kemur í ljós að ef orkuþörf sjófugla og spendýra hafsins er reiknuð út er hún einhverjum tugum meiri en afli sjómanna en samt sem áður eru spendýrin, og maðurinn meðtalinn, aukaleikarar í því orkuflæði sem fer fram í höfunum þar sem fiskarnir sem eru stærsti lífmassinn hljóta að spila aðalhlutverkið.

Það er stórfurðulegt með þessa vitneskju að verða vitni að því að það sé verið að telja upp úr trillunum hvern og einn fisk og halda að veiðin ráði úrslitum um stærð fiskistofna.

Hver sér það ekki orðið að kvótakerfið er með sínu frjálsa framsali allsherjarvitleysa sem má ekki dragast að fara að vinda ofan af?

Álíka margir ánægðir og óánægðir með að hvalveiðar skuli hafnar