Rökvilla Evrópusinnanna

Ég var að fylgjast með Kolfinnu Baldvinsdóttur á ÍNN ræða við mikinn Evrópusinna úr Framsóknarflokknum. Niðurstaða þeirra varð að engin hætta væri á að útlendingar gætu keypt kvóta hér við Ísland, en þau töldu hins vegar alveg sjálfsagt og mikil tækifæri felast í því að ganga í Evrópusambandið þannig að Íslendingar gætu keypt kvóta annarra þjóða, væntanlega þá eftir sömu reglum og útiloka útlendinga frá kaupum á innlendum fiskveiðiheimildum!

Skynsamt fólk sem veltir þessu aðeins fyrir sér hlýtur að sjá að þetta gengur ekki. Skuldsett íslensk fyrirtæki í núverandi kerfi eru auðveld bráð, með inngöngu í Evrópusambandið væri hægt að selja miðin um aldur og ævi. Það sem er kannski sérkennilegast í allri þessari umræðu er að margur fjölmiðlamaðurinn leggur kaup innlendra fyrirtækja á veiðiheimildum annarra ríkja upp sem eitthvert meiriháttar jákvætt afrek. Ef það sama gerist hins vegar hér er það eitthvað voða neikvætt.

Er þetta ekki sannkallaður tvískinnungur?

Guðlaugur bólgnar í stað þess að stinga á kýlunum

Öll spjót stóðu í gær á Guðlaugi Þór út af samtals 22 milljóna króna reikningi í heilbrigðisráðuneytinu í meira en heilt ár. Ekki ætla ég að fjölyrða um það hvernig þessum fjármunum var varið, vel eða illa, en hitt liggur þó á borðinu að í gegnum tíðina hefur viðgengist ótrúlegur fjáraustur hins opinbera vegna kaupa á sérfræðiþjónustu. Fyrirspurn á Alþingi og svar við henni leiddi það í ljós að hið opinbera varði á árinu 2003 rúmlega 5 milljörðum króna í kaup á sérfræðiþjónustu. Það hefur tíðkast að fólk er ráðið í tímabundin störf hjá ríkinu án auglýsingar. Samfylkingin hefur verið mjög drjúg við það á þessu kjörtímabili og reikna má með að reikningar vegna þessa séu eitthvað hærri en þessar 22 milljónir. Er til of mikils mælst að fá eitthvert samhengi í hlutina? Hverju var t.d. eytt í sérfræðiþjónustu í iðnaðarráðuneytinu á árinu 2008?

Ég held að þrátt fyrir að Guðlaugur gæti hugsanlega komið sér undan spjótalögunum veigri hann sér við því vegna þess að þá byrji menn að stinga á fleiri kýlum - og upp komi sitthvað misfagurt um fyrrum formann flokksins sem sjálfstæðismenn hafa slegið skjaldborg um.

Liður í ritskoðun Framsóknar

Það er auðvelt að skilja að sjálfstæðismenn sem eru skoðanajárnaðir við gamla formanninn vilji tefja fyrir afgreiðslu seðlabankafrumvarpsins sem gengur meira og minna út á að Davíð Oddsson, sem hvorki hefur traust ríkisstjórnarinnar né fjölmargra annarra, hætti í Seðlabankanum. En það er erfiðara að fá nokkurn botn í það hvað Höskuldi Þórhallssyni gengur til sem vildi bíða með að afgreiða frumvarpið úr viðskiptanefnd. Hann hefur átt náið samráð við formann Framsóknarflokksins um hvernig ætti að tefja málið.

Alþjóð veit að Sigmundur er gríðarlega sár út í Samfylkinguna vegna umræðu um fjármál sín og tengingu við Ólaf Ólafsson, Finn Ingólfsson og Halldór Ásgrímsson. Þetta virðist vera einhvers konar liður hjá Framsóknarflokknum í að stöðva umræðuna sem þeir kenna eingöngu Samfylkingunni um. Þeir gera þá ekki ráð fyrir því að aðrir en flokksbundnir samfylkingarmenn geti verið sömu skoðunar á málinu.

Mér finnst gott að vinur minn Birkir Jón falli ekki í þessa gryfju, enda er hann skæður briddsari sem sér að þessi kapall formanns Framsóknarflokksins gerir bara illt verra. Svo hafa verið uppi ýmsar kenningar, s.s. að Höskuldur hræðist mjög prófkjörsslaginn við Siglfirðinginn og sé þess vegna á leið í Sjálfstæðisflokkinn. Siglfirðingar hafa sýnt það og sannað að þeir eru nánast heimsmeistarar í prófkjörum.

Lausn ekki fundin

Hörður Torfa fær hrósið

Ég var að lesa á vef Ríkisútvarpsins að Hörður ætlar að beita sér gegn kvótakerfinu og þá væntanlega gegn mannréttindabrotum Steingríms J. sjávarútvegsráðherra. Nú er að vona að Steingrímur láti sér segjast og komi strax til móts við álit mannréttindanefndar SÞ - sem er forsenda ef við ætlum að byggja hér upp réttlátt samfélag á reglum siðaðra manna.

Óvitarnir í Sjálfstæðisflokknum

Ég var rétt í þessu að hlusta í tölvunni á umræður á Alþingi um ný seðlabankalög. Þar mátti hlýða á gamla jafnt sem nýja sjálfstæðismenn bullukollast. Allir vita um hvað málið snýst, að losna við Davíð Oddsson úr bankanum. Hann nýtur ekki trausts ríkisstjórnarinnar. Hann nýtur ekki heldur trausts fjölmargra í eigin flokki, jafnvel ekki þingmanna flokksins sem allajafna virðast skoðanajárnaðir við gamla formanninn.

Seðlabankinn í þessu ástandi, og fjármálakerfið þar með, er í tómarúmi fyrir alla ábyrga aðila í samfélaginu. Það væri rétt að greiða fyrir málum en það gera óvitarnir í Sjálfstæðisflokknum ekki, heldur halda þeir uppi fávitamálflutningi í ræðum á Alþingi. Það er eins og að þingmenn Sjálfstæðisflokknum viti ekkert af því að hátt í 20.000 eru atvinnulausir. Fjölmörg fyrirtæki standa frammi fyrir gjaldþroti, innflutningsfyrirtæki standa illa, á heimilum landsmanna ríkir algjör óvissa og fjöldinn allur hefur orðið fyrir gríðarlegri kjaraskerðingu.

Allt þetta er bein afleiðing algjörlega óábyrgrar efnahagsstefnu undanfarinna ára. Við þessar aðstæður væri eðlilegt að þingmenn Sjálfstæðisflokksins, gamlir sem nýir, kæmu með hóflegar athugasemdir um að þoka málum til betri vegar og sníða agnúa af frumvarpinu. Í stað þess slá þeir hver af öðrum, t.d. Illugi Gunnarsson sem sendi hverju heimili mörg hundruð þúsund króna reikning vegna óábyrgrar meðferðar fjármuna Glitnis (nú Íslandsbanka) og Árni Matt, fyrrum fjármálaráðherra, sem kom þjóðinni nánast á hausinn, um sig með frösum, innihaldslausu tali og ómarkvissu þvaðri, s.s. um það hvort frumvarpið væri nægilega mikið í samræmi við framsögu formanns nefndarinnar sem mælti fyrir nefndarálitinu.

Stefnt að lokaumræðu á mánudag

Slátrar Guðjón Arnar kópi?

Ég hef kannað lauslega hvernig innvígðir og innmúraðir sjálfstæðismenn hafa tekið inngöngu Jóns Magnússonar í flokkinn. Mér heyrist sem þeim finnist ekki mikið um, t.d. hef ég ekki rekist á nokkurn blogga af fögnuði yfir komu Jóns í herbúðir Sjálfstæðisflokksins. Einn virtasti bloggari sjálfstæðismanna sá ekki ástæðu tið að fagna, þess í stað sá hann ástæðu til að blogga um góðan dreng sem hefur orðið fíkniefnum að bráð.

Sjálfur hef ég heyrt utan af mér af megnri óánægju einstakra sjálfstæðismanna með komu Jóns í Sjálfstæðisflokkinn. Sjálfur lýsti hann því svo að engum alikálfi hefði verið slátrað þegar hann mætti á sinn fyrsta fund með þingflokki sjálfstæðismanna. Ég er ekki viss um að Jón telji sig eiga lengi heima í þessum nýju vistarverum og það má vel vera að hann snúi einfaldlega fljótt til baka í Frjálslynda flokkinn.

Þá er ég viss um að kafteinn Guðjón Arnar mun fagna týnda stýrimanninum, bjóða til veislu í Þernuvík við Ísafjarðardjúp og slátra kópi sem étinn yrði undir dýrlegum harmonikkuleik.

Maður skyldi aldrei segja aldrei því að nokkur dæmi eru um að fólk sem gengið hefur tímabundið úr flokknum hafi fljótlega gengið í hann á ný.

Jón Magnússon mættur í vörnina hjá Davíð Oddssyni

Ég get sagt margt gott um Jón Magnússon og fátt eitt slæmt, enda er okkur ágætlega til vina. Hann getur verið dálítið fljótfær og satt að segja kom mér lítið á óvart brotthvarf hans úr Frjálslynda flokknum en ég er mjög hissa á því að hann finni sér samastað í Sjálfstæðisflokknum. Jón Magnússon hefur verið harður andstæðingur Davíðs Oddssonar og viljað kenna honum um flest það sem miður hefur farið í samfélaginu síðustu tvo áratugina, gjafakvótann, einkavæðinguna, útþenslu hins opinbera, peningamálastefnuna og að koma í veg fyrir Evrópuumræðuna.

Í ræðu og riti Jóns hafa harðar og vel rökstuddar ákúrur kristallast í heljargreipum Davíðs Oddssonar á samfélaginu.

Síðustu vikuna hefur það verið dagskipan þingflokks Sjálfstæðisflokksins að þvælast endalaust fyrir því að Davíð Oddssyni, upphafi alls ills að mati Jóns, verði komið út úr Seðlabankanum. Á þessum tímapunkti finnur einhverra hluta vegna Jón hvöt hjá sér til að leggja honum lið í vörninni. Ég fæ ekki botn í þetta.

Á þessu máli eru svo sem skemmtilegar hliðar og það kæmi mér hreint ekki á óvart að einn harðasti stuðningsmaður Jóns, Eiríkur Stefánsson, fylgdi honum í Sjálfstæðisflokkinn. Eiríkur er mikill hugsjónamaður og einlægur kvótaandstæðingur og er líka vanur að láta menn finna til tevatnsins eins og ég þekki sjálfur. Það eru hressilegir pistlar sem hann lætur gossa og fari svo fram sem horfir býst ég við að á landsfundi Sjálfstæðisflokksins muni Eiríkur taka flokkinn til bæna fyrir óhæfuverk síðustu áratuganna.

Myndin af Eiríki er tekin af myndasíðu Óla Kristins.

Jón Magnússon í Sjálfstæðisflokk

Jón Bjarnason styður ekki mannréttindabrot Steingríms J.

Ég hef orðið var við að einhverjir meðlimir í VG telji mig hafa sýnt flokknum ákveðna ósanngirni hér á blogginu þegar ég fjallaði um að Steingrímur J. Sigfússon virtist staðráðinn í að halda áfram mannréttindabrotum eins og ekkert væri. Ég hef því reynt að bæta úr því og lesið í gegnum þingræður meðlima flokksins eftir að þeir komust í ríkisstjórn. Það verður að segjast eins og er að Jón Bjarnason tók í umræðum 9. þessa mánaðar á Alþingi undir breytingar Frjálslynda flokksins til jafnræðis og gagnrýndi með því, þó á ofurkurteisan hátt, ófyrirleitinn þvergirðingshátt Steingríms.

Það er vonandi að fleiri liðsmenn VG en Jón Bjarnason reyni að koma vitinu fyrir formanninn. Það er ólíðandi að menn láti þessi mannréttindabrot viðgangast.

Hvers vegna mótmælir Hörður Torfa ekki mannréttindabrotum VG?

Leiðtogi Vinstri grænna sem hefur lengi verið fylgismaður óréttláts kvótakerfis í sjávarútvegi og samþykkti framsalið á sínum tíma gæti breytt einni reglugerð og komið í veg fyrir að stjórnvöld haldi áfram mannréttindabrotum þeim sem þau hafa fengið ákúrur fyrir hjá mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna.

Það er ekki ólíklegt að Hörður Torfa mun taka þetta mál föstum tökum þegar hann verður búinn að hlusta á erindi Aðalheiðar Ámundadóttur í kvöld á borgarafundi í Háskólabíó.

Íslensk alþýðukona slær í gegn

Helstu fréttir af Alþingi eru þær að fyrir rúmri viku urðu sætaskipti vinstri grænna og sjálfstæðismanna í ríkisstjórn. Vinstri grænir sem skyndilega fengu boltann vita eiginlega ekkert hvað þeir eiga að gera við hann og sjálfstæðismennirnir sem misstu hann láta eins og vitleysingar þrátt fyrir að vera búnir að koma þjóðinni í þvílíkan bobba að meðaljóninn sem væri í þeirra sporum og hefði einhverja siðferðiskennd mætti frekar í vinnuna með hauspoka en að ólátast.

Sem betur fer var alþýðukona, búsett á Skaganum, mætt við Austurvöll, Ragnheiður Ólafsdóttir, og talaði skýrt og umbúðalaust á þingi. Það var aðdáunarvert hvað Ragnheiður kom hugsun sinni - og fjölmargra annarra - vel til skila. Hún náði að vanda um við þingmennina sem tala í vafningum úr fílabeinsturni.

Mikið hefur verið gert úr næmni Ragnheiðar sem hún hefur eflaust nýtt sér, og ég þekki reyndar persónulega fólk sem hefur leitað til hennar og verið þess fullvisst að Ragnheiður hafi hjálpað sér. En það sem stendur upp úr er að hún talar venjulegt mannamál.

Frjálslyndi flokkurinn má vera stoltur af þessum blátt áfram og sköruglega fulltrúa sínum.

Þingmaður og árulesari