Skinhelgi stjórnar Byggðastofnunar í glæpakerfinu

Stjórn byggðastofnunar taldi sig einhverra hluta vegna vera í aðstöðu til setja sig á háan hest gagnvart eigendum  Lotnu ehf. þar sem að þeir brutu reglur illræmds kvótakerfis sem mismunar þegnum landsins.

Kom þessi afstaða stjórnar Byggðastofnunar mér verulega á óvart þar sem alkunna  er að  fundargerðum  hennar er haldið leyndum þar sem þær þola ekki dagsljósið. Fróðlegt væri að bera saman feril þeirra manna sem Byggðastofnun nú útskúfar frá fyrirgreiðslu vegna fortíðar sinnar í atvinnurekstri og fortíðar annarra sem eru áberandi  í greininni og hafa fengið ríkulega fyrirgreiðslu hjá stjórnvöldum.  Má þar nefna Ólaf Ólafsson kenndan við Samskip, stjórnarmann í Granda, fyrrum bankaráðsformann Glitnis og forstjóra Samherja Þorstein Má Baldvinsson, Jakob Valgeir sem kenndan er við Stím, kúlulánaþegann Guðmund Kristjánsson í Brimi, forráðamönnum Íslandssögu sem staðin var  nýlega að kvótasvindl, svindl forráðamanna GPG á Húsavík.  Þessi listi gæti verið miklu lengri og sýnir berlega að kvótakerfið er komið í öngstræti. 

Rót vandans er að kvótakerfið sjálft er óréttlátt og gagnslaust og felur í sér mikinn hvata til lögbrota.  Í stað þess að stjórnvöld viðurkenni vandann og drífi í rækilegri endurskoðun á kerfinu þá er enn reynt að berja í brestina.

Áfram fiskvinnsla á Flateyri

Að hafa alltaf réttast fyrir sér

Ekki fylgir því mikið erfiði að hafa alltaf réttast fyrir sér í opinberri umræðu ef talsmönnum viðkomandi sjónarmiða er einum hleypt að borðinu. Leikurinn ætti að vera enn auðveldari ef talsmennirnir sveipa sig fræðistimpli, vitna í rannsóknir og ég tala nú ekki um að vera gert kleift að komast algerlega hjá því að svara málefnalegri gagnrýni.

Framangreind staða er einmitt uppi hjá fiskihagfræðingunum í Háskóla Íslands sem stunda það trúboð að mikil hagkvæmni og þjóðhagslegur ábati fylgi framseljanlegum fiskveiðikvótum. Þrátt fyrir framangreint forskot er mikill efi í huga almennings um kvótakerfið. Margir gera sér grein fyrir því að kerfið hefur algerlega brugðist því upprunalega markmiði sínu að auka þorskaflann og sömuleiðis að fræðimennirnir sem átt hafa sviðið hafa verið kostaðir af sérhagsmunasamtökum sem hafa viljað vernda kerfið sitt.

Erlendir fræðimenn eru farnir í ríkari mæli að setja spurningarmerki við  trúarsetningar í fræðum Ragnars Árnasonar hagfræðings um að framseljanleg veiðiréttindi leiði sjálfkrafa til þjóðhagslegs ábata og ábyrgrar nýtingar fiskistofna. Bent hefur verið á hversu rýr röksemdafærsla liggi fyrir framangreindum fullyrðingum. Eftirlitskostnaður hefur vaxið mest hjá þeim þjóðum sem hafa gengið hvað lengst í að einkavæða réttinn til fiskveiða, s.s. Ný-Sjálendingum og Íslendingum. Ef ábyrgð hefði aukist hefðu umsvif Fiskistofu dregist saman í stað þess að blása út á sama tíma og fiskveiðar hafa minnkað.

Margir hægrimenn á Íslandi eru haldnir þeim misskilningi að kvótakerfið byggi á lögmálum frjáls markaðar þar sem samkeppni hvetur til aukinnar hagkvæmni í rekstri. Það er af og frá en kerfið einkennist mjög af fákeppni og stöðnun. Framkvæmdastjóri Vísis í Grindavík, Pétur Pálsson, viðurkenndi á fundi Samtaka atvinnulífsins þann 9. febrúar sl. að af 20 kvótahæstu útgerðum sem ráða yfir 84% kvótans séu aðeins tvö yngri en 30 ára. Varla þarf frekari vitnanna við um að kvótakerfið er lokað kerfi þar sem fákeppni ræður ríkjum. Allt tal um að megnið af veiðiheimildum hafi skipt um hendur  á síðustu árum er vægast sagt orðum aukið.

Sömuleiðis er allt tal um að það verði að festa núverandi kvótakerfi til langs tíma í sessi furðulegt í ljósi þess að í raun er með því verið að festa í sessi fákeppni og stöðnun í atvinnugreininni. Engu að síður felur kerfið í sér gríðarlega óvissu um framtíð heilu byggðarlaganna eins og sorgleg dæmin sanna þar sem byggðarlögin eru sett undir geðþóttavald handhafa veiðiheimildanna. Óvissa byggðarlaganna hefur falið í sér að fáir hafa treyst sér til þess að fjárfesta í fasteignum eða afleiddum atvinnurekstri sjávarbyggðanna og ekki hefur bætt úr skák stöðugur samdráttur veiðiheimilda frá því að kvótakerfið var tekið upp.   

 

Steingrímur J. - Það geta ekki allir verið Gordjöss

Klúður og óheilindi Steingríms J. í Icesave málinu eru svakaleg og slaga þau hátt upp í að jafna ábyrgðarlaus vinnubrögð þeirra ráðamanna sem stóðu bankavaktina á meðan brjálæðið vatt upp á sig s.s. Björgvins Sigurðssonar og Jóns Sigurðssonar þáverandi stjórnarformaður FME. 

Steingrímur J. var harður andstæðingur þess að greiða Icesave reikninginn en snarsnérist um leið og hann komst til valda og hélt þeim sinnaskiptum rækilega leyndum fyrir kjósendum fram yfir Alþingiskosningarnar 2009. Að loknum kosningum landaði Svavar Gestsson fyrir hönd Steingríms "glæsilegri niðurstöðu" sem var alslæm þrátt fyrir að vera snöggtum skárri en þau loforð sem Geir Haarde hafði gefið í deilunni.

Megnið af orku Steingríms og ríkisstjórnarinnar á kjörtímabilinu hefur farið  í að þvinga þetta "ömurlega mál" í gegnum þingið með hótunum og látum, ef frá er taldar þær stundir sem hafa farið í  Magma æfingar og  björgunaraðgerðir fyrir gjaldþrota fjármálafyrirtæki sem stjórnað var af vafasömum pappírum  s.s. Saga Capital, Sjóvá, VBS, Byr og Spkef.      

Forsetinn Ólafur Ragnar Grímsson bjargaði þjóðinni frá ósanngjörnum Icesavesamningum með því að vísa verkum ríkisstjórnarinnar í dóm þjóðarinnar . 98% kjósenda hafnaði samningnum þrátt fyrir hótanir og dómsdagsspár; ríkisstjórnarinnar, Samtaka atvinnulífsins, ASÍ og fræðinganna í Háskóla Íslands.  Allir vita nú hvað mikið mark var takandi á öllum þessum svartnættistali Steingrím J og có.

Eitthvað hafa bloggarar á DV og Eyjunni, espað Steingrímur J. upp í að ybba sig við forsetann í kjölfar umræðu um komandi þjóðaratkvæðagreiðslu og telja þeir honum trú um að hann sé alveg Gordjöss. Steingrímur virðist þótt ótrúlegt sé, jafnvel ennþá telja að málflutningur sinn eða hótanir um afsögn skipti miklu máli þegar kemur að því þegar þjóðin gerir  upp sig varðandi Icesave III. 

Þegar upp er staðið skipta brýningar fjármálaráðherra eða tilraunir Steingríms til hanaslags við stjórnarskrána engu máli, heldur haldgóðar upplýsingar um samninginn sem þjóðin mun greiða atkvæði um. 

Það stendur m.a. upp á stjórnvöld að útskýra hvers vegna í ósköpunum íslenskum skattborgurum er einum ætlað að axla ábyrgð á skuldum einkabanka sem eru tilkomnar vegna gallaðrar í löggjafar Evrópusambandsins og vanrækslu stjórnvalda ekki einungis á Íslandi heldur einnig Bretlandi og Hollandi. 

 

Steingrímur íhugaði afsögn

Árni Mathiesen leyfði gagnrýni sem Jón Bjarnason gerir ekki

Upp úr síðustu aldamótum olli veiðiráðgjöf Hafró gífurlegum vonbrigðum enda töpuðust út úr reiknilíkani Hafró mörhundruð þúsund tonn af þorski. Gerðist það þrátt fyrir að farið væri nokkuð nákvæmlega eftir veiðiráðgjöf Hafró á tíunda áratug síðustu aldar.  Vegna þess hve árangur ráðgjafar Hafró var rýr, þá boðaði Árni M. Mathiesen sjávarútvegsráðherra  til ráðstefnu þar sem andmælendur jafnt sem fylgjendur reiknisfiskiræðinnar gafst kostur á að skiptasta á skoðunum. Í framhaldinu tók Tumi Tómasson fiskifræðingur saman vandaða skýrslu, sem er eitt merkasta plagg sem unnið hefur verið á vegum íslenskra stjórnvalda um fiskveiðistjórn.

Nú árið 2011 hefur enn sigið á ógæfuhliðina hvað varðar afrakstur af ráðgjöf fiskifræðinnar sem gengur út á að veiða minna til að geta veitt meira seinna. Eins og áður grípur núverandi sjávarútvegsráðherra til þess ráðs að boða til ráðstefnu um vandann, rétt eins og forveri hans gerði fyrir áratug en þó með þeirri breytingu, að kyrfilega er búið svo um hnúta, að engri gagnrýni verði hleypt að. Ekki verður heldur gert ráð fyrir fyrirspurnum né almennri umræðum á ráðstefnunni ef mark má taka af dagskrá ráðstefnunnar. Helst má ætla að ráðstefnan gangi út á sjálfstyrkingu talsmanna brostinna vona, á borð við Friðriks Más Baldurssonar.

Það er erfitt að átta sig á harðlínustefnu Vg en það hvarflar að manni sú hugsun að aðalritarinn Steingrímur J. sé þarna setja karlinum Jóni Bjarna fyrir ákveðna vísindastefnu íslenska Fjórflokksins, í anda Lysenko. Lysenko gerði átakanlegar tilraunir í Ráðstjórnarríkjunum sálugu við að beygja lögmál náttúrulögmálin rétt eins og Hafró er að reynir að þvinga viðtekna vistfræði inn í reiknilíkön sín með hræðilegum árangri.  

 

   

Annarlegur þankagangur á DV

Mikill og almennur áhugi er á undirskriftasöfnuninni á kjosum.is. Hér á Króknum hafa nokkrir eldri borgarar sem ekki eru tölvuvanir sett sig í samband við mig til þess að fá leiðbeiningar um hvernig  nafn þeirra komist á lista þeirra sem vilja hvetja forsetann til þess að láta þjóðarvilja ráða í Icesave málinu.   

Almenn þátttaka og áhugi á  á kjósum.is virðist fara verulega í taugarnar á bloggurum sem helst er veifað á fréttavefnum dv.is.  Hver af öðrum leggjast þeir af heift gegn því að þjóðin fái sjálf að ákveða hvort að hún skrifi upp á opinn tékka til þess að greiða fyrir sóðaskap hvítflibbaglæpamannanna í Landsbankanum.

Einn af þessum bloggurum gekk svo langt að falsa undirskriftir til þess að reyna að rýra trúverðugleika undirskriftarsöfnunar á www.kjosum.is.  Það sem meira er, að ofstækið er þvílíkt að viðkomandi skríbent DV, hreykir sér af skemmdarverkinu.  

Vísasta leiðin til þess að það náist sátt um Icesave er að þjóðin fái að segja sína skoðun á málinu í þjóðaratkvæðagreiðslu - Þeir sem þykjast hafa góðan samning í hendi ættu alls ekki að hræðast dóm þjóðarinnar.

Telur söfnunina marklausa

Skorað á Ólaf Ragnar Grímsson, forseta Íslands, að vísa Icesave III til þjóðarinnar

Á miðstjórnarfundi Frjálslynda flokksins þann 5. febrúar 2011 var einróma samþykkt að skora á forseta Íslands, Ólaf Ragnar Grímsson, að leggja nýjasta Icesave-samninginn í dóm þjóðarinnar. Alþingi Íslendinga er rúið trausti og missti umboð þjóðarinnar í Icesave-deilunni í þjóðaratkvæðagreiðslunni þann 6. mars 2010. Vísasta leiðin til sáttar í samfélaginu er að leyfa þjóðinni að segja álit sitt á því hvort íslenskir skattgreiðendur eigi að greiða ólögvarðar kröfur Breta og Hollendinga. Það er skylda okkar að kanna hvort þjóðin sé sátt við að greiða skuldir einkabanka.

Illa launar Þorsteinn Már ofeldið

Fáir ef einhverjir Íslendingar hafa notið gjafmildi þjóðarinnar jafn ríkulega og Þorsteinn Már Baldvinsson.  Ekki hefur Þorsteinn Már kunnað að launa velgerðarfólki sínu ofeldið og skiptir þá einu um hvort að um sé að ræða Davíð Oddsson eða jafnvel íslensku þjóðina.

Davíð Oddsson gerði þau regin mistök að rétta bankana upp í hendurnar á nýríkum oflátungum sem sólunduðu svo glæfralega með verðmætin að þeir komu þjóðinni nánast á vonarvöl. Þjóðin fékk rækilega að kenna á ráðsmennsku bankasnillinganna s.s. Þorsteins Más Baldvinssonar stjórnarformanns Glitnis. Lífeyrissjóðir voru tæmdir og skattgreiðendur komandi kynslóða munu þurfa að blæða fyrir afglöp og fjárglæfra "bankasnillinganna" .  Á meðan hrunið reið yfir lýsti Þorsteinn Már því yfir að  Davíð Oddsson hefði nánast rænt sig og hluthafa Glitnisbanka vegna persónulegra óvildar Davíðs í garð Baugsfeðga. Ástæðan fyrir reiðinni í garð Davíðs sem þá var seðlabankastjóri var að Seðlabankinn neitaði að veita Glitni tugmilljarða gjaldeyrislán með veðum í svikafélögum á borð við við Stím.  

Þjóðin hefur um áratuga skeið treyst Þorsteini Má Baldvinssyni fyrir að njóta og gera verðmæti úr sameiginlegri fiskveiðiauðlind landsmanna.  Þorsteinn Már og félagi hans Ólafur Ólafsson í Granda sem löngum hefur verið kenndur við Samskip hafa reist þá kröfu að þeir fái einokunarrétt til að nýta sameiginlega fiskveiðiauðlind löngu eftir sinn dag og jafnvel afkomenda sinna einnig. Almenningi finnst sem vonlegt er að heldur langt sé seilst hjá útrásarvíkingnum og sem fyrr bregst Þorsteinn illur og reiðilega við og nú með hótunum í garð þjóðarinnar. Hótað er að fara með útgerðina úr landi ef þjóðin hlýðir ekki forstjóranum. 

Illa launar Þorsteinn Már þjóðinni ofeldið.

 

 

 

Samkvæmt rannsóknum Hafró hafa stjórnlausar veiðar mjög jákvæð áhrif!

Nú fer fram mikil umræða í samfélaginu um kvótann og er oft á tíðum rætt um ljóta kvóta eins og einhverja þekkta köku sem einungis þarf að skera niður og skipta með sem skynsamasta og réttlátasta hætti - en er það svo? 

Á vef Hafrannsóknarstofnunar má sjá mjög merkilegan fyrirlestur sem fluttur var þann 28. janúar sl. af sérfræðingi stofnunarinnar um fisktegundirnar löngu og keilu.  Rannsóknir Hafró sýndu að þrátt fyrir að fisktegundirnar væru veiddar langt umfram ráðgjöf, að þá eru þær við hestaheilsu.

Langan var veidd að meðaltali hátt í  50% umfram ráðgjöf Hafró á síðasta áratug og keilan var sömuleiðis veidd gríðarlega umfram ráðgjöf.  Þrátt fyrir umfram veiðina, þá gáfu rannsóknir til kynna að nýliðun á tímabilinu hafi verið góð og veiðistofnar og lífmassi farið mjög vaxandi.    Sömuleiðis leiddu rannsóknir í ljós að þrátt fyrir að veitt væri umfram ráðgjöfina að þá færi veiðiálag minnkandi!

Annað sem mér þótti merkilegt við umrætt erindi var að það dró fram hversu margt er óljóst og matskennt s.s. um raunverulegan aldur fiskanna út frá óvissu í aldursgreiningu og svo í framhaldinu hversu glæfralega var ályktað út frá óljósum gögnum.Mér fannst nánast óhuggulegt að heyra þá umkvörtun um að veitt væri umfram ráðgjöf og brýningu á að nauðsynlegt væri að koma böndum á veiðar þegar stjórnlausar veiðar leiddu af sér jákvætt stofnmat og nýliðun.

Spurningin hlýtur að vakna um hvað sé að marka ráðgjöfina þegar stofnar reiknast í góðu lagi þegar veitt er vel umfram hana? Sömuleiðis hlýtur sú spurning að vakna hvers vegna stofnar reiknast nánast stöðugt minni þegar farið er nánast upp á punkt og prik eftir ráðgjöfinni eins og í þorskinum?

Kakan er nefnilega ekki eins þekkt og látið er í veðri vaka og þess vegna er skynsamlegast að fara í sóknarstýrðar veiðar eins og Frjálslyndi flokkurinn hefur bent á um árabil.