Að ætla að beygja náttúrulögmálin með reiknikúnstum

 Þegar farið var af stað við að stjórna þorskveiðum með þeim kennisetningum sem Hafró beitir var markmiðið að minnka sveiflur í afla og að hann yrði að jafnaði 400-500 þúsund tonn. Aðferðin gengur annars vegar út á að draga úr veiðum til að „byggja upp“ hrygningarstofninn og hins vegar að vernda smáfisk.

Allir geta fallist á að upphafleg markmið hafa ekki gengið eftir, en deilt er um hverju sé um að kenna. Þeir sem hafa stýrt Hafró og rannsakað og fellt dóma um eigin verk segja að ekki hafi verið dregið nægjanlega úr veiðum. Þessu er haldið blákalt fram þó svo að það hafi verið farið nokkuð nákvæmlega eftir ráðgjöf Hafró sl. einn og hálfan áratug og að veiðisvæðum sé markvisst lokað fyrir veiðum á smáfisk.  

Aðrir líffræðingar og fiskifræðingar, s.s. ég og Jón Kristjánsson, hafa haldið því fram að kenningin sem Hafró vinni eftir geti ekki gengið upp þar sem hún brjóti í bága við viðtekna vistfræði, s.s. að vitavonlaust sé að vernda fiskinn þar sem vöxtur er við sögulegt lágmark.  Sömuleiðis hefur verið bent á að ekki sé um að ræða jákvætt samband á milli stærðar hrygningarstofns og nýliðunar en fleiri hafa bent á það, s.s. Rögnvaldur Hannesson fiskihagfræðingur. Fleira má nefna, t.d. að fiskveiðar ganga sinn vanagang á hafsvæðum þar sem umdeildar kenningar Hafró ráða ekki för, eins og í Barentshafinu og við Færeyjar, en reiknisfiskifræðingar hafa ítrekað spáð algjöru hruni.

Þorskveiðin nú er miklu minni en þegar útlendingar voru að veiða hér í landhelginni og sömuleiðis er atvinnufrelsi Íslendinga virt að vettugi að mati mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna.

Sagan skoðuð

Frá árslokum 1976 hafa Íslendingar haft stjórn á veiðunum og voru menn nokkuð bjartsýnir á að með betri stjórn, einkum minni smáfiskaveiði, næðist fljótlega að ná fram jafnstöðuafla,  400-500 þúsund tonn eins og áður segir.

Þetta gekk ekki eftir þrátt fyrir stækkaða möskva og fleiri aðgerðir og var svo komið að árið 1991 var það mat Hafró að þorskstofninn stæði veikt og var skýringin að veitt hefði verið of mikið frá því að kvótakerfið var tekið upp árið 1984 og síðan að sjór hefði kólnað frá því sem áður var þegar afli var meiri.  Þorsteinn Pálsson sjávarútvegsráðherra ákvað að fara nokkuð nákvæmlega eftir ráðgjöf Hafró.

1991 Kvótinn sem Þorsteinn Pálsson þáverandi sjávarútvegsráðherra gaf út var innan skekkjumarka eða rétt um 6% umfram ráðgjöf.

1992 reiknaði Hafró enn og aftur að þorskstofninn væri á niðurleið þrátt fyrir að farið hefði verið að mestu eftir ráðgjöfinni á árinu á undan.

Kvótinn 1992 sem gefinn var út var 205 þúsund tonn sem var um 7% umfram ráðgjöf og lét aðstoðarforstjóri Hafró hafa eftir sér niðurskurðurinn væri liður í að byggja upp stofninn.

1993 lagði Hafró enn og aftur til að skorið yrði niður þrátt fyrir að farið hefði verið að mestu eftir tillögum stofnunarinnar árin á undan og var lagt til 150 þúsund tonna afla og fór Þorsteinn Pálsson sjávarútvegsráðhera að mestu eftir tillögum Hafró eins og áður.

1994 brá Hafró ekki af venju sinni og lagði til umtalsverðan niðurskurð eða 130 þúsund tonna þorskafla og það var eins og við manninn mælt Þorsteinn Pálsson skar niður veiðiheimildir.

1995 mátti heyra nýjan tón í ráðgjöf Hafró og var ráðlagt að veiðin yrði sú sama og árið áður eða 155 þúsund tonn, þrátt fyrir að ekki hefði verið skorið jafnmikið niður og stofnunin lagði til.  Þorsteinn Pálsson barði sér á brjóst og taldi að þessi ráðgjöf vera til vitnis um að það hefði verið rétt að fara nánast í einu og öllu eftir ráðgjöfinni.

1996 lagði Hafró til að þorskveiðin yrði aukin um 20% eða 186 þúsund tonn og taldi forstjóri Hafró að það væri bjart framundan og það var framreiknað að stofninn myndi vaxa um 200 þúsund tonn á næstu 2 árum.

1997 taldi Hafró að stofninn hefði vaxið meira en spáð hafði verið fyrir um ári áður og lagði stofnunin til að kvótinn yrðir 218 þúsund tonn og fór Þorsteinn Pálsson sjávarútvegsráðherra eftir þeirri ráðgjöf og taldi að harðar niðurskurðaraðgerðir sínar hefðu skilað árangri.
1998  Hafró leggur til að veiðin verði 250 þúsund tonn og er það aflaaukning þriðja árið í röð og Þorsteinn sjávarútvegsráðherra segir að ráðgjöfin staðfesti að stefnan hafi verið rétt.
1999  Hafró leggur til að það sé nánast sami afli og árið á undan en forstjóri Hafró, Jóhann Sigurjónsson, segir að allar spár um þróun stofnsins standist vel og að það sé að vænta góðra frétta vegna tveggja stórra árganga sem séu á leiðinni sem að reynsla væri komin á.

2000  Hafró leggur til niðurskurð að kvótinn verði 203 þúsund tonn og komu þær fréttir eins og þruma úr heiðskíru lofti.  Ástæðan var sú að stofnunin hefði reiknað vitlaust árin á undan og hefði stofninn í raun verið minni en fyrri útreikningar gáfu til kynna.  Ekki voru þó eingöngu um neikvæðar fréttir heldur var reiknað út ef farið yrði að tillögunum þá myndi stofninn stækka strax á næsta ári og enn meiri árið þar á eftir.
2001 Hafró lagði til enn meiri niðurskurð eða 190 þúsund tonn þorskafla. Þetta "seinna" kom því ekki eins og spáð hafði verið ári fyrr og stofnunin taldi að nýir útreikningar staðfestu enn frekar að þegar stofnunin taldi sig loksins vera búin að fá þetta „seinna“ hafði verið reiknað vitlaust. Ástæðan sem Jóhann Sigurjónsson gaf á þessu voru m.a. breytingar á hitafari og benti hann á að það væri vel að merkja kaldara á sl. 30 árum en fyrr á öldinni þegar betur fiskaðist.
2002 Hafró leggur til niðurskurð og að þorskaflinn verði ekki meiri en 179 þúsund tonn.  Nú skyndilega vill forstjóri Hafró breyta aflareglunni sem búið var að mæra árin á unda þrátt fyrir að reglan og furðulegar sveiflujafnanir eigi ekki nokkuð skylt við líffræði heldur miklu frekar hagfræði.
2003 Hafró leggur til aukningu í 209 þúsund tonn en um var að ræða kosningaár og Davíð Oddson lagði til á fundi í Sjallanum að þorskkvótinn yrði aukinn um 30 þúsund tonn.  Jóhann Sigurjónsson forstjóri Hafró staðfesti síðan fljótlega að í góðu lagi væri að veiða þann fisk sem Davíð fann í Sjallanum.
2004 Hafró leggur til skerðingu um nokkur þúsund tonn frá kosningaári og forstjóri Hafró bendir á að það hafi orðið hlýnum sem geti haft neikvæð áhrif á loðnuna og þar með þorskinn.  Nú er hækkað hitastig orðið möguleg skýring á því hvers vegna veiðin er helmingi minni en áður en þremur árum fyrr var lækkað hitastig nefnd sem ástæða fyrir því að þorskurinn ætti erfitt uppdráttar.
2005 Hafró leggur til niðurskurð í 198 þúsund tonna þorskafla í umræðum er sagt að niðurskurðurinn gefi meiri afla á næstu árum en miklu betra væri að skera enn meira niður til að fá enn meiri afla seinna.  Á fundi á Dalvík er haft eftir forstjóra Hafró að ekki sé hægt að bera saman afla á árunum 1920 til 1960 og síðar vegna þess að þá var hlýskeið.
2006 Hafró leggur til niðurskurð í 187 þúsund tonn en nú voru reiknisfiskifræðingar lausir við handfæraveiðar að mestu sem gátu mögulega ruglað lítillega reiknisdæmið.  Nú var hækkað hitastig og meint gróðurhúsaáhrif dregin inn til skýringar á misheppnaðri uppbyggingarstefnu.
2007 Hafró leggur til niðurskurð í 130 þúsund tonn og Einar Kristinn sjávarútvegsráðherra kokgleypti þau fræði og Friðrik Jón Arngrímsson húkkaðist á vitleysuna.  Aflareglunni var breytt til og veiðihlutfall lækkað úr 25% í 20% þess að uppbyggingin þorskstofnsins gengi hraðar fyrir sig.  Hagfræðistofnun var fengin til að skrifa upp á delluna en þeir gerðu gott betur en það þar sem lagt var til enn frekari niðurskurður og jafnvel hætta þorskveiðum í nokkur ár til að uppbyggingin gengi enn hraðar fyrir sig.  .
2008  Hafró leggur til niðurskurð á aflaheimildum um nokkur þúsund tonn.  Einar Kristinn ákveður að kvótinn skuli vera 130 þúsund ton en eykur síðan veiðiheimildir um 30 þúsund tonn í byrjun árs 2009 í ljósi bags efnahags landsins og jákvæðra niðurstaðna í haustralli. 

2009 Hafró leggur til að þorskaflinn verði einungis 150 þúsund tonn og viðurkennir með því að niðurskurður á aflaheimildum og ný aflaregla skilar ekki neinni uppbyggingu.

Búfræðikandídatinn Jón Bjarnason tók það upp hjá sjálfum sér skömmu eftir að hann tók við embætti  að skrifa bréf til Alþjóða hafrannsóknarráðsins og sverja eið að stefnu reikningsfiskifræðinga og fara að einu og öllu eftir ráðgjöf Hafró og veiða einungis 20% af veiðistofni.  Hann  lagði þar meðr til hliðar menntun sína og ætlar í miðri kreppu enn og aftur að fjölga þorskum sem eru langt undir meðalþyngd og þar að auki styttri. Búfræðikandídatinn Jón gerir  heldur ekki neitt með að fiskveiðar ganga hvergi betur en einmitt þar sem ráðgjöf reiknisfiskifræðinganna í Alþjóðahafrannsóknaráðinu hefur verið algjörlega hundsuð, og þá á ég við í Barentshafinu og í Færeyjum.

Er ekki orðið löngu tímabært að setja spurningamerki við ráðgjöf sem aldrei hefur gengið upp og hefur ekkert forspárgildi.

 

Bull aldarinnar

Hvað er hægt að segja við þessu???  Hér er grein frá manni sem er helsta vonarstjarna Samfylkingarinnar; http://blog.eyjan.is/dofri/2010/02/05/bullhugtakid-voruskiptajofnudur/ .  Hér greinir hann meðal annars hvernig þjóðin aflar sér viðurværis:

 "Heilbrigðis og félagsþjónusta skila okkur svo rúmleg tvöfalt meiri verðmætum en fiskveiðar" 

Það er þá væntanlega von Dofra að þjóðin veikist hastarlega svo hægt sé að vinna sig úr vandanum.  Það er skrýtið til þess að hugsa að skv Dofra leggja öryrkjar meira til samfélagsins en sjómenn og fiskvinnslu fólk.  Við verðum væntanlega að vonast til að það fólk bætist á örorku og atvinnuleysisskrár til þess að vinnum okkur hraðar út úr kreppunni.

 Er Dofri að lýsa hér 20/20 áætlun Samfylkingarinnar?

Hvernig geta Hagar styrkt hlutabréfamarkaðinn?

Aríón bankinn virðist vera að ná nokkuð góðum samningum fyrir hönd vogunarsjóðanna sem eiga bankann.  Ekki er spurt að því hver kaupir enda gildir nú, að það sé sama hvaðan gott kemur þ.e. hvort fé komi alla leið frá Tortóla úr vösum grunaðra glæpamanna sem hafa sett á svið ósvífna blekkingarleiki. 

 

Í kvöld kynnti svo Arion banki að hann hygðist selja ofurskuldsetta markaðsráðandi fyrirtækið Haga í gegnum hlutabréfamarkaðinn, þar sem þjóðþrifa áherslan væri sú fyrst og fremst, að styrkja hlutabréfamarkaðinn.  Sá böggull fylgdi skammrifi að "mikilvægir" eigendur og stjórnendur sem rekið höfðu fyrirtækið í þrot væri tryggð fyrirfram 15% af hlutafé Haga.  Það má heita nokkuð öruggt að með þessu forskoti munu núverandi eigendur ná fullum yfirráðum á því á ný, sérstaklega ef að lífeyrissjóðir og almenningur munu í einhverjum mæli fjárfesta í Högum.

 

Það er mikill ábyrgðarhluti að ætla egna fyrir almenning og lífeyrissjóðum í gin hákarlanna, sérstaklega í ljósi nýlegs dóma sem leyfðu Glitni að ganga á hlut minni fjárfesta. Svo segir sagan okkur að þessir höfðingjar í Högum umgangist almenningshlutafélög ekki með mikilli virðingu.

 

Ef það á í raun að efla hlutabréfamarkaðinn er þá ekki fyrsta vers að taka á þeim leikreglum sem eru látnar viðgangast þar átölulaust.

Mun styrkja hlutabréfamarkað

Bjarni Ben og Bjarni Harðar

Það virðist nokkuð breytilegt hversu lengi menn telja sér sætt á þingi. Bjarni Harðar taldi að hann hefði misst trúverðugleika, sem hann vildi hafa, þegar hann gerði sig sekan um dómgreindarbrest við tölvuskeytasendingar þegar hann ætlaði að klekkja á andstæðingi sem svo illa vildi til að var í sama flokki og hann.

Í Kastljósi kvöldsins vottaði ekki fyrir minnsta efa, og hvað þá vafa, hjá nafna hans Benediktssyni á því að sá væri heppilegur til að greiða úr afleiðingum hrunsins þó að öllum sé ljóst að hann hafi setið við spilaborðið og tekið þátt í geiminu sem endaði svo illa.

Sömuleiðis leikur enginn vafi á því að formaður Sjálfstæðisflokksins hefði grætt ef veðmálið hefði gengi upp. Hins vegar leikur einhver vafi á því hversu upplýstur hann var í leiknum og hversu mikinn þátt hann tók í honum.

Ekki ætla ég að hafa neina skoðun á því hvort Bjarni og Illugi úr Sjóði 9 séu heppilegustu fulltrúar sjálfstæðismanna á þingi en það verða einkum flokksmenn sjálfir að ákveða.

Það sem mér leist verst á í viðtalinu við Bjarna Ben var að hann virtist vilja fara nákvæmlega sömu leið núna og fyrir hrun, þ.e. að leggja alla áherslu á sérhagsmunaklíkuna, svokölluð hagsmunasamtök. Er ekki orðinn tími til að skoða hlutina upp á nýtt - eða vilja menn að þau skötuhjú Bjarni og Þorgerður „klári dæmið“?

Jóhanna er ekki hæf - maður hrekkur í kút

Kastljós kvöldsins hófst á því að Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra fór mikinn í að lýsa gríðarlegum árangri ríkisstjórnarinnar á eins árs afmælinu m.a. við að endurreisa banka, tryggja uppbyggingu atvinnulífsins, vegamála og koma á rannsóknum á efnahagsglæpunum gegn þjóðinni. 

Þegar spyrill leiddi talið að Icesave og spillingar feluleiknum í bönkunum, þá blasti skyndilega allt annar veruleiki við þjóðinni s.s. að hækkað skuldatryggingaálag sem allt var að drepa og mikil hneykslun á leyndinni í bönkunum.  Það var helst að skilja á forsætisráðherra að hún réði varla við eitt né neitt í bönkunum vegna þess að það væri komin ný Bankasýsla.  Hún hljóp hins vegar yfir þá staðreynd stjórnvöld skipuðu kúlulánaþegi til að leiða starf Bankasýslunnar og viðskiptaráðherra hefði neitað að upplýsa þingið um skuldir útvegsins.

Æðsti ráðamaður landsins gaf þjóðina þá framtíðarsýn að það væri heldur ekki að standa í vegi fyrir því að glæpmennirnir sem settu landið á hausinn og beitt ósvífnum blekkingum , fengju nú fyrirtækin sín til baka með afskrifuðum skuldir, en lýðurinn fengi að mestu að vera eitthvað áfram í húsunum sínum og greiða margfalt af lánum og sömuleiðis hækkaða skatta.

Maður hrökk í kút við að horfa á þáttinn.

Lítið kom út úr fundinum

Vita þingmenn Sjálfstæðisflokksins ekki eða tala þeir gegn betri vitund

Það er sorglegt að verða vitni að því að þingmenn Sjálfstæðisflokksins s.s. Unnur Brá Konráðsdóttir skuli halda því fram að kvótakerfið hafi verið sett á á sínum tíma til þess að auka hagkvæmni og hagræði útgerðarinnar.  Það er alrangt en kvótakerfið var sett á til reynslu til eins árs árið 1983 til fiskverndar.  Markmiðið var að veiða minna til þess að geta veitt meira seinna en þegar kerfið var sett á var þorskveiðin 300 þúsund tonn en nú er veiðin helmingi minni.  Kvótakerfið hefur því brugðist upphaflegu markmiði sínu enda stangast aðferðir reiknisfiskifræðinnar á við viðtekna vistfræði.

Hvað varðar vægast sagt vafasamar fullyrðingar um arðsemi og hagkvæmni kvótakerfisins, þá er einsýnt að þriðjungi minni þorskafli skilar þjóðinni minni tekjum en ella og svo eru útgerðirnar gríðarlega skuldsettar.  Það eru hæg heimatökin fyrir Sjálfstæðismenn að fá staðfestingu á skuldahalanum en  fræg er svæsin skuldsetning trilluútgerðar Ásbjörns Óttarssonar þingmanns sem skuldar vel á annan milljarð króna  en því miður er þessi skuldsetning langt frá því að vera einsdæmi í greininni.

Allt tal um einhverja hagkvæmni og hagræðingu kvótakerfisins er nánast fábjánaleg í ljósi stöðu mála.

Rætt um stjórn fiskveiða

Rakarinn í Seðlabankanum

Samfylkingin rak þann billega áróður að allt myndi lagast í efnahagsmálum þjóðarinnar ef bara Davíð yrði rekinn og sótt yrði um aðild að ESB.

Það breyttist hins vegar ekkert við það að Samfylkingin fékk sinn mann í bankann og að Össur skytist með hraði með umsóknina. Það sem helst var sett út á Davíð var að hann væri í pólitík og þess vegna ekki trúverðugur og sömuleiðis hávaxtastefna hans. Már hélt áfram með hina háu vexti Davíðs og kenndi lengi vel AGS um og nú er hann kominn með fram á varirnar flokkspólitískar yfirlýsingar sem eru svo afgerandi að Davíð Oddsson hætti sér aldrei út í þvílíkar sendingar. Ég minnist þess a.m.k. ekki að fyrrverandi seðlabankastjóri hafi með yfirlýsingum reynt að hafa bein áhrif á kosningaúrslit.

Már Guðmundsson gerir því skóna að það sem valdi gífurlegri óvissu sé óleyst Icesave-deila, að hana þurfi að leysa í sátt við umheiminn og þess vegna sé efnahagslífið í óvissu. Ég er sannfærður um að ef við förum í þá vegferð að ætla að halda áfram að rétta fjárglæframönnunum sem hafa staðið í blekkingum og svikum, ekki bara gagnvart íslenskum almenningi heldur fólki víða um heim, öll fyrirtæki og gefa þeim sérstaka afslætti og fyrirgreiðslu eftir að allt hefur hrunið yfir hausinn á þjóðinni sé það miklu fremur fallið til þess að valda okkur fáheyrðum álitshnekki. Það öðru fremur gerir okkur ómarktæk.

Öll upplýsingagjöf frá Seðlabankanum er í skötulíki. Bankinn greinir ekki lengur skilmerkilega frá því hverjar erlendar skuldir þjóðarinnar eru. Það ætti að vera lítið mál fyrir bankann að taka saman skuldir opinberra fyrirtækja, sem sagt ríkis og sveitarfélaga, sem eru lykilupplýsingar til þess að meta hvort þjóðfélagið ræður við núverandi skuldabagga. Samkvæmt efnahagsáætlun stjórnvalda og AGS er mjög langt í land með að til verði erlendur gjaldeyrir í landinu til að standa undir vaxtagreiðslum af erlendum lánum.

Seðlabankastjóri virðist leggja miklu meiri áherslu á rakstur og snyrtingu tveggja þjóðkunnra herramanna sem hafa orðið fyrir barðinu á hávaxtastefnu Davíðs og Más en að gefa þjóðinni sannar upplýsingar um stöðu efnahagsmála.

Er hér komin ástæðan fyrir töfinni á rannsóknarskýrslunni?

Er ekki orðið tímabært að óska Jóhönnu Sigurðardóttur og ekki síður Steingrími J. Sigfússyni til hamingju með opið og gagnsætt ferli, opna og gagnsæja stjórnsýslu þar sem byggt er upp réttlátara Ísland? Steingrímur hefur greinilega verðlaunað félaga sinn úr fjórflokknum, Ólaf Ólafsson, sem þurfti að taka að sér á sínum tíma að eignast hlut í Búnaðarbankanum og gat ekki treyst bankanum sínum fyrir fjármununum heldur þurfti að flytja þá alla til Tortóla í öruggt skjól.

Svo virðist sem Steingrímur hafi komist að því í kjölfar húsleitar í fyrravor að allar grunsemdir um að Ólafur hafi farið óvarlega með fé séu á rökum reistar og þess vegna þurfi Steingrímur að hampa honum enn frekar og tryggja aukið neyslufé.

Eitt er víst, Tryggvi Gunnarsson hefur grátið yfir einhverju allt öðru en því að Ólafur Ólafsson hafi komist í álnir fyrir pólitísk tengsl. Þess vegna hefur hann þurft að gera frekari leit að orsökum hrunsins.

Ég velti fyrir mér af hverju Sigríður Benediktsdóttir hafi ekki verið á furðulega fundinum í Alþingishúsinu. Kannski var hún hágrátandi heima hjá sér eða bara ósammála þessum drætti á útgáfu skýrslunnar.

Sævar Gunnarsson í þoku og kjaftæði

Sævar tjáði sig um fyrirhugaðar breytingar á fiskveiðistjórnarlögunum í Speglinum í kvöld. Hann sagði að stefna sín væri skýr en samt var viðtalið lítið annað en þokukennt kjaftæði með og á móti kvótakerfinu. Hann hefur leikið þann leik að vera með kápuna á báðum öxlum alltof lengi og verið bæði með og á móti kvótakerfinu jafnvel í sama viðtalinu.

Hann fullyrti að hann væri meðmæltur aflamarkskerfi og að alls ekki mætti veiða umfram ráðgjöf og sérstaklega ekki á skötusel sem væri á válista. Ekki veit ég hvar sá listi er nema ef vera skyldi í kolli Sævars sjálfs.

Fyrir 2-3 árum fullyrti sami maður að það væri eitthvað að fiskveiðistjórn Hafró en núna þegar raunverulega á að breyta því þannig að sjómenn fyrir norðan og vestan losni úr því að vera leiguliðar sægreifa á Suðurlandi rís formaður Sjómannasambands Íslands upp gegn öllum breytingum.

Sævar Gunnarsson ætti að vita betur en margur annar um delluna og árangursleysið í ráðgjöfinni sem stýrir veiðum þar sem hann sat í nefnd sjávarútvegsráðherra sem hafði það verkefni að „meta árangur“ og það hvort breyta þyrfti svokallaðri aflareglu til þess að það næðist árangur við fiskveiðistjórnina. Málið var að um aldamótin höfðu stofnarnir skyndilega mælst minni en Hafró spáði fyrir um og það þrátt fyrir blóðugan niðurskurð í aflaheimildum á 10. áratugnum.

Nefndin sem Sævar sat í mat það svo að minnka þyrfti veiðar enn meira til að geta veitt meira seinna! Hámarki náði þessi geðveiki þegar Ragnar Árnason og félagar í Hagfræðistofnun Háskóla Íslands mæltu með því að taka alveg fyrir þorskveiðar um mitt sumar 2007 til þess að fá miklum mun meira seinna upp úr sjónum. Forsendan var sú að þjóðarbúið stæði svo afskaplega vel!

Það er kominn tími til að Sævar og aðrir kvótavinir verði látnir rökstyðja það sem er svona ofboðslega gott við aflamarkskerfið. Staðreyndirnar tala sínu máli grímulaust og þær segja að kerfið hafi brugðist. Þorskaflinn núna er bara þriðjungur af því sem hann var fyrir daga kerfisins. Hvers konar „árangur“ er það?

Þegar þingmenn greiða sér arð af annarra manna peningum

Það kom á óvart að Stöð 2 skyldi ekki henda á lofti frétt um útgerðarfyrirtæki fyrsta þingmanns míns í Norðvesturkjördæmi þar sem honum tókst það afrek að greiða sér 3200% arð út úr sjávarútvegsfyrirtæki sínu þrátt fyrir að tapið hefði verið á sjötta hundrað milljónir árið 2008. Stöð 2 með Kristján Má Unnarsson í broddi fylkingar hefur nefnilega verið iðin við að fjalla um afrek og aflabrögð ofurskuldsettra kúlulánaþega í sjávarútvegi og „baráttu þeirra fyrir réttlæti“.

Í DV kom það fram að þingmaðurinn hefði greitt sér arð þrátt fyrir að eigið fé fyrirtækisins væri orðið neikvætt, en það þýðir að þingmaðurinn hefur greitt sér arð af annarra manna peningum. Ég efast stórlega um að þetta sé í samræmi við 99. gr. hlutafjárlaganna nr. 2/1995. Menn verða þó að líta til þessa lagabrots með skilningi og umburðarlyndi þar sem þetta þykir ábyggilega minniháttar yfirsjón í þingflokki sjálfstæðismanna ...

99. gr. Einungis er heimilt að úthluta sem arði hagnaði samkvæmt samþykktum ársreikningi síðasta reikningsárs, yfirfærðum hagnaði frá fyrri árum og frjálsum sjóðum eftir að dregið hefur verið frá tap sem ekki hefur verið jafnað og það fé sem samkvæmt lögum eða félagssamþykktum skal lagt í varasjóð eða til annarra þarfa. …¹⁾
Í móðurfélagi er óheimilt að úthluta það miklum arði að andstætt sé góðum rekstrarvenjum með tilliti til fjárhagsstöðu samstæðunnar, enda þótt arðsúthlutun sé annars heimil.