Búhyggindi ráðherrans á Bakka

Ég er einn þeirra sem batt afar miklar vonir við sameiningu landbúnaðar- og sjávarútvegsráðuneytisins en með því gætu ferskir vindar leikið um feyskna málaflokkana sem sérstaklega veitir ekki af við stjórn fiskveiða.

Flestum ber saman um að afar illa hafi verið haldið á málum á umliðnum árum, s.s. niðurskurður aflaheimilda og úrskurður mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna er órækur vitnisburður um.

Nýlega hefur sjávarútvegráðherra látið hafa eftir sér að hann hafi mikið velt vöngum um hvort hann ætti að skera aflaheimildir þorsks niður um 22% eða þá skera niður aflaheimildir um 35% en hann tók þá óábyrgu afstöðu að leyfa 35% minni veiðar á þessu ári en því síðasta.

Í viðtali í Fréttablaðinu þann 10. febrúar sagði hann ástæðuna fyrir svo grófum niðurskurði vera þá að ef ekki hefði verið tekið svo stórt skerf niður á við væri hætta á að það þyrfti að skera niður aflaheimildir enn og aftur á því næsta.

Sjávarútvegsráðherra virðist trúa þeim kenningum að ef við drögum úr eða jafnvel hættum veiðum á þorski fari að byggjast upp einhver gríðarlegur lífmassi af þorski sem muni síðan gefa af sér hlutfallslega enn stærri lífmassa sem loksins verði hægt að veiða úr.

Þessar kenningar um að veiða minna til að veiða meira seinna hafa ekki gengið upp hér við Íslandsstrendur sl. áratugi og hafa í raun hvergi í heiminum gengið eftir. 

Í síðustu ástandsskýrslu Hafró kemur fram á bls. 20 að meðalþyngd flestra aldursflokka þorsks er í eða við sögulegt lágmark, og í rannsóknum á áti hrefnunnar má leiða að því líkum að hún éti allt að tvöfalt meira af þorski en íslenskum útgerðum er leyft að veiða í ár.

Hvað myndi bóndinn gera? Varla færi hann að fjölga gripum á afrétt ef þeir héldu ekki eðlilegum holdum og hvað þá að ætla að geyma þá til langframa á beitilöndum þar sem stór hluti verður rándýrum að bráð.

Nú er að vona að ráðunautar í landbúnaðarráðuneytinu sýni nýjum húsbónda að ekki gengur að halda áfram með búskap sem þennan sem er líkastur því sem bræðurnir á Bakka ráku hér norðanlands forðum daga.

Greinin birtist í Fréttablaðinu í dag.

Athugasemdir

[Steingrímur Helgason, 22.2.2008 kl. 00:36]

Ég er nú lítt gildur limur í einhverju leynilegu vatnaveiðfélagi á einhverri ágætri afrétt sem að meðlimir erfa sína félagsaðild að.

Gildandi limir í því félagi eru bændasynir í átjánda ærlegg sem að hafa lært í sinn framsóknarlegg fram eftir kynslóðum hvernig nýta megi stofninn sem best, með tilliti til ætis, árferðis & aflastærðar fyrrárs.

Í félagskapnum þeim telst ég & frændi minn líklega lángmenntaðastir í árum talið í einhverju sem að kemur veiðum ekkert við, en af fenginni reynslu af aflabrögðum þarna, látum við frekar reynslu okkar vísari segja okkur til.

Enda ekkert undan því að kvarta...

Má draga af því lærdóm ?

Með

[Vilhjálmur Jónsson (IP-tala skráð) 22.2.2008 kl. 17:17]

Sæll Sigurjón.

Sammála flestu í grein þinni að ofan, en ein spurning vaknaði.

Finnst þér einhver eðlismunur á framsali bænda/rétthafa á veiði í ám og vötnum gegn gjaldi og framsali útgerða á kvóta. Eru landsmenn ekki jafnbornir til fiskveiða á landi sem á sjó?

Hvorttveggja eru náttúruauðlindir, væntanlega í almannaeigu, en bændur/rétthafar hafa átölulaust getað farið með þær að vild, en framsal á fiski í sjó er sífellt deilumál.

Með kveðju, Vilhj

[Sigurjón Þórðarson, 25.2.2008 kl. 13:34]

Já, það er munur á þessu.

Í fyrsta lagi hefur myndast eignarréttur landeigenda á veiðirétti í ám. Í öðru lagi er sérstakt að rætt sé um réttinn á öllum fiskveiðimiðum hringinn í kringum Ísland rétt eins og um eina afmarkaða á sé að ræða.

Ég svara svona seint af því að ég var erlendis og komst ekki með góðu móti í tölvu.