Pólitískur hálfvitagangur ríkisstjórnarinnar

Erfitt er að ráða í, hvað það er raunverulega, sem rekur Jóhönnu Sigurðardóttur forsætisráðherra áfram í því að brjóta öll kosningloforð Samfylkingarinnar í sjávarútvegsmálum og sömuleiðis stjórnarsáttmálann.  Það er flestum ljóst að ríkisstjórnarflokkarnir eru með svikunum endanlega að glata stuðningi stórs hluta kjósenda sinna!

Ekki er að sjá að fámennur en hávær hópur sérhagsmuna, sé að verðlauna ríkisstjórnina fyrir að ætla að festa sérgæðin í sessi næstu áratugina. Heimtufrekjan er slík og sömuleiðis þjónkun  ríkisstjórnarinnar, að eðlilega er gengið á lagið í frekari kröfugerð.

Umræðan sem fram fer nú um frumvarpið um stjórn fiskveiða, á hinu háa Alþingi er óvenju lágkúruleg. Þingmenn vitna ótt og títt samtöl sín við einstaka útgerðarmenn og skuldastöðu þeirra.  Engin umræða er um að kerfið sem nú er verið að festa í sessi, hafi brugðist algerlega öllum upphaflegum markmiðum sínum. Augljóst er að afli botnfiskstegundanna sem kvótakerfið átti að byggja hratt og örugglega upp, hefur dregist svakalega saman frá því að kerfið var sett á!  Engin umræða er um sóunina í kerfinu og svindlið sem því hefur fylgt.  Engin umræða er um að áfram verði handhöfum veiðiheimilda leyft að selja og leigja sameiginlegar eigur almennings. Engin umræða er um álit Mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna.  

Nú er að sjá hvort að Ögmundur Jónasson mannréttindaráðherra komi að áliti Mannréttindanefndarinnar í umræðunni á þinginu, en hann flutti sérstakt þingmál um að það ætti skilyrðislaust að virða álit Mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna.

Ég ber enn þá von í brjósti á því að Ögmundur nái góðri og heiðarlegri lendingu í málinu rétt eins og Jón Bjarnason virðist vera búinn að gera og snúa baki við vondu frumvarpi.

Styður frumvarpið ekki óbreytt