400 ný störf á Akranesi

Núna í atvinnu- og gjaldeyrisleysinu velta menn vöngum yfir því hvað sé hægt að gera sem skapi vinnu og gjaldeyri. Það virðist ekki nóg að benda á hið augljósa, heldur virðist þurfa bæði að tyggja það og jafnvel melta fyrir þá sem eiga að fjalla gagnrýnið um þjóðfélagsmál. Í dag var ég staddur á skrifstofu Verkalýðsfélags Akraness og þá benti Vilhjálmur Birgisson, formaður félagsins, mér á að tapast hefðu úr bænum mörg hundruð störf í fiskvinnslu og sjósókn frá því að kvótakerfið hélt innreið sína í bæinn í allri sinni dýrð.

Þetta er ekki vegna tækninýjunga eða að vinnan hafi flust eitthvað annað á landið, heldur er ástæðan einnig sú að þegar kerfið var tekið í notkun var veitt á fjórða hundrað þúsund tonn af þorski en núna er leyfilegt að veiða 160.000 tonn. Slor er ekki bara slor, heldur vinna og gjaldeyrir.

Það er ekkert því til fyrirstöðu að leyfa auknar veiðar, a.m.k. algjörlega óábyrgt að fara ekki yfir þær tillögur heldur slá þær út af borðinu. Það er búið að tyggja og melta, nú þarf bara að leyfa auknar veiðar.

Fengum að láni 2.000 krónur á hvert mannsbarn í heimi

Það getur verið nokkuð snúið að átta sig á þeirri skuldasúpu sem íslenska þjóðin er lent ofan í undir stjórn Sjálfstæðisflokks, Framsóknarflokks og Samfylkingar.  Erlendar skuldir þjóðarbúsins hafa sjöfaldast á síðustu fjórum árum. Upphæðin sem þjóðin hefur fengið að láni er gríðarlega há, 13 þúsund milljarðar íslenskra króna, en í heiminum eru liðlega sex milljarðar manna. Við höfum því fengið að láni upphæð sem svarar til þess að 2.000 krónur hafi runnið til okkar frá hverjum einasta einstaklingi á jörðinni. Eru þá allir taldir með. Súdanar, Færeyingar, Kínverjar, vinir okkar Bretar og allir hinir.

Það er augljóst að þessir peningar komu ekki nema að litlu leyti til Íslands enda væru annars allar götur hér úr marmara og ljósastaurar úr gulli. Ábyrgð þeirra sem veittu þessi lán er ekki minni þeirra sem tóku þau. Íslenska þjóðin getur hvorki ábyrgst þessar skuldir né verið sett fram sem veð fyrir þeim. Þegar þjóð er komin í þá stöðu sem Ísland er komið í verða menn að staldra við, fara yfir stöðuna og leggja á það kalt mat hvað getum við greitt, hvað við eigum að greiða og hvernig við eigum að gera það. Ekki er hægt að ætlast til þess að þjóðin framkvæmi hluti sem eru óframkvæmanlegir og því blasir við að við verðum að gera skuldunautum okkar það ljóst af auðmýkt.

Lunginn af íslenskum stjórnmálamönnum sem nú bjóða sig fram til að leysa úr vanda þjóðarinnar virðist ekki gera sér nokkra grein fyrir þeim gríðarlega vanda sem blasir við þjóðinni við að stoppa í 150 milljarða gat sem orsakað er að mestum hluta af gríðarlegum vaxtagreiðslum og tekjusamdrætti ríkisins. Í eldhúsdagsumræðu kom fram ein tillaga frá Samylkingunni, þ.e. að ganga í Evrópusambandið, en VG og Sjálfstæðisflokkur slógu um sig með frösum á borð við  "Við leysum þetta mál" og "Við förum í gegnum þetta saman". Allur tekjuskattur einstaklinga og fyrirtækja er 120 milljarðar og þó að hann sé tvöfaldaður dugir það ekki til að stoppa í fjárlagagatið.

Frjálslyndi flokkurinn kom einn fram með beinar tillögur um að auka tekjur með aukningu þorskveiða um 100.000 tonn sem gæfi þjóðarbúinu tugi milljarða í beinhörðum gjaldeyri. Frjálslyndi flokkurinn leggur sömuleiðis til lækkun vaxta og afnám verðtryggingar frá og með síðustu áramótum.

Skattatillögur Samfylkingar og Vinstri grænna eru athyglisverðar, á hverja þær eiga að leggjast og hverju þær eiga að bjarga. Þrátt fyrir að skattar yrðu hækkaðir hér upp úr öllu valdi duga skattahækkanir aldrei til þess að stoppa upp í nema pínulítinn hluta gatsins. Engin leið er að ná sköttum inn í ríkissjóð sem einhverju nemi nema hann lendi á millitekjufólki. Er það ekki einmitt fókið sem átti að slá skjaldborg um? Þá vitum við hvernig það er gert - með aukinni skattheimtu. Eina leiðin til að komast út úr þessarri stöðu er að framleiða sig út úr henni. Við skattleggjum okkur ekki út úr kreppunni og aðhaldssemi dugar heldur ekki til að loka 150 milljarða gati. Aukin skattheimta dregur þess utan mátt úr atvinnulífinu sem það má alls ekki við. Hér þarf að hvetja til aukinnar atvinnustarfsemi og skapa henni skilyrði, m.a. með vaxtalækkunum, en í því umhverfi sem atvinnulífinu er búið í dag vex ekkert.

Það gengur ekki að hér fari hundruð manns á atvinnuleysisskrá á dag. Þessu verður ekki breytt nema með almennum aðgerðum, stöðugleika í gjaldmiðlinum og  miklu lægri vöxtum. Þetta vita allir og viðurkenna, en síðasta vaxtalækkun sýnir svo ekki verður um villst að stjórnvöld eru hvorki að hugsa um hag heimila né fyrirtækja í landinu. Nær allar aðrar þjóðir eru komnar með stýrivexti upp á 0-2% en við erum enn með 15,5% stýrivexti, væntanlega þá til þess að slá á þennslu!