Vafasöm ráðning á flekkuðum manni

Ólafur F. Magnússon er prinsippmaður í íslenskri pólitík. Hann hefur staðið og fallið með skoðunum sínum, t.d. í umhverfismálum og flugvallarmálinu. Það er mín skoðun að nú hafi hann gert stór og mikil mistök með því að ráða fyrrum varaþingmann Samfylkingarinnar án þess að rökstyðja það á fullnægjandi hátt.

Jakob Frímann flutti á sínum tíma áhrifamikla ræðu á Alþingi sem fjallaði m.a. um það hvernig hann var spjallaður af Bandaríkjamanni. Í kvöld hlýddi ég á Svandísi Svavarsdóttur hneykslast æsta í Kastljósinu yfir pólitískri ráðningu. Þessi æsingur Svandísar yfir pólitískum ráðningum kom mér algjörlega í opna skjöldu vegna þess að ég hef aldrei heyrt hana andmæla svívirðilegum sendiherraráðningum þar sem íslenski stjórnmálaklúbburinn hefur sent gamla klúbbfélaga úr landi með sendiherranafnbót, og þar að auki á fullum eftirlaunum.

Grenin á höfuðborgarsvæðinu

Talsverð umræða er í Reykjavík, og jafnvel mótmæli, vegna breytingar á einhverri hestarétt. Síðan virðist sem góður slatti af borgarfulltrúum sé að fara á taugum yfir því að borgarstjórinn ætli að standa við kosningaloforð um að flugvöllurinn í Vatnsmýrinni fari ekki úr henni og að hugsanleg færsla hans verði rædd í tengslum við öryggismál, þ.e. aðgang landsbyggðarfólks að sjúkrahúsinu.

Ég er nýbúinn að heimsækja höfuðstaðinn. Það kemur mér nokkuð á óvart að umræddir borgarfulltrúar sem leggja áherslu á þessi mál njóta mikillar samúðar í fjölmiðlum enda tel ég um miklu brýnni mál að ræða, s.s. að taka á þeim niðurníddu húsum og grenum sem er víða að finna í miðborginni.

Einnig væri mál málanna að fara að athuga hvort erlent verkafólk sé ennþá í þeim sporum að vera gert að búa í iðnaðarhúsnæði, hundruðum eða þúsundum saman. Það er mun brýnna en að vera að hugsa um færslu flugvallarins sem er að öðru leyti búið að ákveða að fari ekki næsta áratuginn.