Stjórnvöld veittu fjármálafyrirtækjum heimild til tuddaskapar og dólgslegrar innheimtu

Við hrunið var tjón fjármagnseigenda að mestu tryggt á einni nóttu en skuldugur almenningur var látinn dingla hálfkæfður í skuldasnöru. 

Umræðunni var snúið algerlega á hvolf þar sem almenningur sem skuldaði ólögleg gengistryggð lán var settur í stöðu betlara sem þurfti úrlausn sinna vandamála. Bankastjórarnir sem veittu lánin voru í hlutverki höfðingja sem gátu af rausnarskap sínum gefið eftir einhvern hluta lána.

Það voru  höfð ósvífin endaskipti á hlutunum, bankarnir sem enn hafa sömu kúlulánastjórnendur í forsvari lánuðu nytsömum sakleysingjum, veðjuðu síðan gegn íslensku krónunni og grófu undan virði hennar og forsendum lánanna. Í siðuðu samfélagi hefði almenningur ekki verið látinn hanga í snörunni heldur bankamennirnir.

Stjórnvöld gátu á sínum tíma leyst úr vanda gengistryggðra lána með almennum hætti í stað þess að vísa almenningi á dómstóla, til að verja sig fyrir tuddaskap fjármálafyrirtækja.  Núna þegar dómur Hæstaréttar liggur fyrir sem virðist stjórnvöldum ekki að skapi, þá heyrist í ríkisstjórn Vg og S  að óásættanlegt sé að farið verði að dómnum og veita lántakendum vildarkjör en það var í góðu lagi að beita sama fólk hörðu og dólgslegum innheimtuaðgerðum.

Efast um íslenska lögfræði